Ottawa Race Weekend

Vorig weekend vond hier niet enkel de Glebe Garage Sale plaats. Het was ook "Ottawa Race Weekend". Er was voor elk wat wils: je kon lopen of wandelen, en dat over verschillende afstanden (2km, 5km, 10km, 21km, en 42km). Ik was eerst van plan om ons in te schrijven voor de 10km, maar Steven vond dat geen goed idee. Hij overtuigde me om ons in te schrijven voor de halve marathon; hij was ervan overtuigd dat die meer "scenic" ging zijn. Mooiere uitzichten enzo. (in de veronderstelling dat je daar van kunt genieten, als je 21km loopt).

Steven kreeg zijn zin. Overmoedig als we waren, schreven we ons in voor de 21km. Op het moment van inschrijven (màànden op voorhand), waren we nog optimistisch. We hadden immers nog tijd genoeg om te trainen, dachten we...

Het draaide echter anders uit dan verwacht. Het was 'te druk' om veel te trainen. We verbleven twee weken in België en reisden naar Toronto en de Niagara watervallen. We genoten van overdadige gastronomische geneugten in Algonquin Moon. We zaten in onze zetel en zagen de dag van de halve marathon steeds dichterbij komen. Zonder te trainen. Of nee, helemaal waar is dat nu ook weer niet: we zijn een vijftal keer 8 km gaan lopen. En dat was het.

Op de dag van de halve marathon (een zondag!) stond Steven goedgemutst op. En dat al om 7u 's ochtends! Hij sleurde me ook uit bed, zette me onder de douche, schotelde me een energierijk ontbijt voor. Het mocht allemaal niet veel baten. Zondag is mijn uitslaapdag. Opstaan om 7u is mijn ding niet, lopen om 9u nog veel minder. Nog met slapers in mijn ogen tuurde ik naar al die opgewekte mensen rondom mij. Het was inderdaad een massa-event: de halve marathon was 'volboekt' met maar liefst 9000 deelnemers.

Al die enthousiaste mensen rondom mij maakten dan toch - net op tijd - een wedstrijdgevoel in me wakker. Hey, we gingen een halve marathon lopen! We hadden dat allebei al één keer eerder gedaan, een paar jaar geleden (de Kustmarathon). Maar deze marathon in Ottawa was anders: in tegenstelling tot de Kustmarathon is ze níet plat en heb je de wind níet in je rug. Bovendien was het onzettend warm. En dat hebben we gevoeld. 't Was echt veel lastiger dan die ene keer in Oostende.

Het leek Steven niet veel te deren - hij liep een supertijd (1u49). Het grappige is dat Wouter, onze vriend in Gent, precies dezelfde tijd liep op de 20km in Brussel, en dat op precies hetzelfde moment! (9u in Ottawa = 15u in België). Proficiat Steven en Wouter :-)

Zelf finishte ik in 2u06, dat is 10 minuten trager dan op de Kustmarathon. Het zal aan die verdomde hellingen gelegen hebben. Of waren we gewoon niet genoeg getraind? Dat kan natuurlijk altijd ook ;-)

Glebe Garage Sale

Op zaterdag vond hier de langverwachte Great Glebe Garage Sale plaats. In het lokale gazetje van onze wijk ("The Glebe Report") werd iedereen opgeroepen om spulletjes, die men niet meer gebruikte, te verzamelen. The Glebe Report hielp je hierbij. Als je een bepaald stuk (een kast, een lamp, een rok, een broek, een stofzuiger, een knuffelbeer, ... you name it) al zes maand niet meer gebruikt had, en ook niet van plan was om het in de komende zes maand te gebruiken, dan was dat stuk klaar om verkocht te worden. Ze raadden je bovendien aan om één kamer per dag te onderwerpen aan deze "zes-maanden-test". Op maandag de woonkamer, op dinsdag de keuken, op woensdag de badkamer, etc...

Alle inwoners van de Glebe hadden deze zes-maanden-test blijkbaar goed opgevolgd, want op zaterdagmorgen broeide er iets in onze straat. Al onder de prille ochtendzon heerste er een opgewonden drukte. Voortuintjes werden volgestouwd met spulletjes-voor-verkoop. En dat aan belachelijk lage prijzen. Je kunt een voorwerp zo gek niet bedenken of je vond het wel op de Glebe Garage Sale.

Ook kraampjes met zelfgemaakte limonade en lekkere braadworsten konden natuurlijk niet ontbreken...

Ook voor muziek werd gezorgd: verschillende Glebe-inwoners speelden een deuntje in hun voortuin. Vertelde ik jullie al dat de meeste Canadezen nog een beetje in hun hippieperiode blijven steken zijn? :-)

De opbrengst van de Glebe Garage Sale ging uiteraard naar een goed doel. De verkopers werden vriendelijk verzocht een deel van hun opbrengst (10%) over te maken aan de Ottawa Food Bank. De meeste mensen gaven echter hun volledige opbrengst aan dit goed doel. De Glebe Garage Sale was dus een zéér geslaagd initiatief: de mensen zijn van hun 'rommel' verlost, andere mensen maken dankbaar gebruik van die 'rommel', en de Ottawa Food Bank vaart er ook wel bij.

De andere 364 dagen van het jaar, t.t.z. de dagen zónder Garage Sale, is het ook een beetje 'weggeefdag' in Canada. Men heeft hier de gewoonte om zaken die men niet meer nodig heeft, zomaar op straat te zetten. Heel vaak zien wij kasten, stoelen, tafels, en huishoudgerief buiten staan. Men plakt er meestal een post-it op met de tekst "Free", wat betekent dat je het voorwerp zomaar mag meenemen. Deze stukken blijven meestal niet lang staan - er is altijd wel iemand die het kan gebruiken. En zo is het elke dag een beetje "groot huisvuil" in Canada en zijn kringwinkels hier onbestaande.

Tulip Festival

Van 2 tot 19 mei vond hier het grootste Tulip Festival ter wereld plaats. Dit festival is gegroeid vanuit een cadeau van internationale vriendschap, nu meer dan 60 jaar geleden. In 1945 gaf princes Juliana van de Nederlanden 100.000 tulpenbollen aan Ottawa. Met deze gift wou ze Canada bedanken voor haar gastvrijheid; de verbannen Nederlandse koninklijke familie vond in Canada namelijk onderdak tijdens de tweede wereldoorlog.

Nu, in 2008, is het tulpenfestival uitgegroeid tot een 18-dagen durend festival in het teken van vriendschap en openheid. De honderdduizenden tulpen bloeiden dat het een lieve lust was. Ongelofelijk dat al die tulpen - na de uitzonderlijk sneeuwrijke winter - wisten dat het 'tijd' was voor het festival :-)

Op het tulpenfestival was er ook een "Internationaal Paviljoen", waar maar liefst 25 landen hun beste beentje voorzetten. Je kon er nationale specialiteiten kopen zoals Ecuadoriaanse kunstwerkjes, Indonesische juwelen, en Israelitische schilderijen. Je kon er ook genieten van een Thaise massage, of een workshop Japanse schilderkunst volgen. Genoeg te beleven dus. Wij hebben vooral geproefd van de gastronomische specialiteiten. We aten er Turkse pannenkoeken, een Peruviaanse maisschotel, Mexicaanse wraps, en... Hollandse poffertjes!


Europa was trouwens slechts magertjes vertegenwoordigd in het Internationaal Paviljoen. Er was een opzichtige stand van Duitsland ("Germany, where ideas grow") waar je Bratwurst mit Bier kon kopen. Toen we er tijdens het eerste weekend passeerden, was die Duitse tent uitverkocht. Toen we er tijdens het tweede weekend passeerden, zagen we waarom: een enorme file stond aan te schuiven voor de worsten en het gerstennat. Nóg meer succes had de Hollandse poffertjesstand. En we moeten het toegeven: de poffertjes smaakten echt héérlijk!

België was niet vertegenwoordigd op het Tulip Festival. Of toch: de fameuze "spiegeltent" (Mirror Tent), bekend van o.a. de Gentse Feesten, stond hier op het festival! Op de foto hierboven zie je ons... in één van de vele spiegels.

Er was wél een standje van de Europese Unie. Toen we daar het eerste weekend passeerden, was dat standje verlaten... We vonden er wel een foldertje met daarin een opsomming van alle landen van de Unie, samen met een website. België was het enige land met twee websites...

Toen we het tweede weekend opnieuw aan het standje van de Europese Unie passeerden, stond er wél iemand om ons te woord te staan. Als geïnteresseerde toeristen vroegen we welk Europees land ze ons zouden aanraden om te bezoeken. Ze moesten niet lang twijfelen: Spanje! Vrolijke mensen, veel te zien en te beleven, lekker eten, en altijd mooi weer. Daarna trok Steven zijn stoute schoenen aan en vroeg hij welk Europees land ze ons zeker níet zouden aanraden. Over het antwoord op deze vraag moesten ze heel lang nadenken. Ze namen er zelfs de kaart van Europa bij. Na deze grondig bestudeerd te hebben, kwam het ontluisterende antwoord...: België. Toen we hen vertelden dat we zelf Belgen waren, kregen we allemaal de slappe lach. Maar toch... het zegt iets over ons landje. Jammer genoeg.

Maar om met een positieve noot te eindigen: we zijn 't voorbije weekend naar "In Bruges" gaan kijken. Over de film zelf valt te discussiëren, maar over de manier waarop Brugge in beeld gebracht wordt, niet. In De Standaard staat: "Het personage van Colin Farrell mag Brugge dan voortdurend een 'shithole' noemen, de film 'In Bruges' is één grote reclamespot voor het mooiste wat Brugge in huis heeft". En da's waar, de film barst van beelden van Brugges meest fotogenieke plekjes. Ik hoorde de Canadezen op de rij achter ons dingen zeggen zoals "Oh dude, look at that" en "Soooo beautiful". En dan hadden ze het niet over de acteurs, maar wel degelijk over de Brugse stadsbeelden. België heeft dus wel degelijk moois te bieden. En laat dat niet enkel Brugge zijn. Hopelijk komt "Moscow, Belgium" snel uit in Canada, zodat ze Gent hier ook leren kennen :-)

Birthday Party

Vorig weekend hebben we een feestje gegeven om Stevens verjaardag te vieren. We hadden zelf tiramisu, fruittaart, en bananencake gemaakt. Daarnaast kochten we ook een échte verjaardagstaart en offreerden we onze gasten Belgische koekjes en chocolade. Een waar snoepfestijn dus. Als cadeau kreeg steven bier, bier, bier en ook een paar flessen wijn :-) Bovendien hebben we sinds gisteren een BBQ-toestel en kan onze zomer dus niet meer stuk!

De taarten	Stryker & Nicole
Ana	Carla

PS We hebben er wat te laat aan gedacht om ons fototoestel boven te halen. Daarom staat niet iedereen op de foto... enkel de "plakkers"... :-)

Kikkers

Het pond vlakbij ons huisje zit vol met kikkers. Het zijn vreemde kikkers, ze maken 's avonds een soort tsjirpend geluid, dat eerder aan vogels dan aan kikkers doet denken. De kikkers zorgen er ook voor dat de speeltuin, wat verderop in de buurt, leegloopt. Want als je als kind moet kiezen tussen schommelen en kikkers vangen, dan is de keuze toch snel gemaakt?

Het pond waar de kinderen 's winters op schaatsen en in de lente kikkers in vangen...

Nog-eventjes-van-zijn-leven-in-vrijheid-genietende kikker

Kingston

Op onze laatste vakantiedag zijn we langs Kingston en de 1000 Islands teruggereden naar Ottawa. Kingston was de hoofdstad van Canada voordat Queen Victoria aan Ottawa de voorkeur gaf.

Oud treinstel in Kingston

De City Hall in Kingston

Zicht op één van de 1800 eilandjes in de St.Laurence River. Rijke Amerikanen hebben op die eilandjes grote villa's gebouwd...

Als afsluiter zijn we 's avonds delicieus gaan eten in Sweet Grass, een restaurant in Ottawa waar ze 'Aboriginal' food serveren. Voor ons eindigt de vakantie hier, maar voor mijn ouders + broer volgt er nu nog een citytrip naar New York... de gelukzakken!

Niagara

Als je toerist speelt, dan moet je 't goed doen. Dé topattractie van Canada mocht dus uiteraard niet op ons lijstje ontbreken: de Niagara Falls! We brachten eerst een kort bezoekje aan het gezellige, Engels-aandoende dorpje Niagara-on-the-Lake. Het was moeilijk om aan de verleiding te weerstaan in de chocolade- en fudge-winkeltjes en in de bekende winkel met homemade Marmelades. Over de prachtige Niagara Parkway reden we dan richting de Niagara Falls... om onderweg af en toe te stoppen om van het uitzicht te genieten.

Bloesems aan de fruitbomen langs de Niagara Parkway

De watervallen zelf zijn een erg drukbezochte attractie. Overal horden toeristen... en dan waren wij er nog niet tijdens het hoogseizoen. Maar als je de toeristen rond je even wegdenkt, zijn de Niagara Falls écht indrukwekkend.

De Niagara Falls

The Maid of the Mist. Toeristenbootje dat tot zeer dicht aan de watervallen vaart. De blauwe smurfen op de boot zijn toeristen - gehuld in regenjas - op weg naar hun stortbad...

Vier Belgische smurfen :-)

Zicht op de watervallen, vanuit de Maid of the Mist

Filmpje ! Je ziet eerst de watervallen aan de Amerikaanse zijde, en daarna de watervallen aan de Canadese zijde. Let ook op de regenboog.

Toronto

Op onze citytrip in metropool Toronto (de grootste stad in Canada) was een bezoekje aan de CN Tower uiteraard aan absolute must. Deze 553 meter hoge toren was tot voor kort het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld; ze werd in september 2007 overtroffen door een toren in Dubai. Maar de CN Tower is en blijft indrukwekkend hoor. Met een supersnelle doch geruisloze lift word je naar een eerste 'uitkijkplatform' op 350 meter hoog gebracht. Daar bevindt zich de beruchte glazen vloer. Als je daarover durft stappen, kijk je dus 350 meter recht de afgrond in...

Steven staat op de glazen vloer. Onder zijn voeten rijden de auto's als kleine stipjes voorbij.

Ik, genietend van het uitzicht (maar niet op de glazen vloer :-)

Daarna kun je - als je wilt - nóg hoger, tot maar liefst 447 meter boven de begane grond. Daar bevind je je dan op het hoogste uitkijkplatform ter wereld. Je ziet de vliegtuigjes letterlijk onder je voeten voorbijvliegen... Gelukkig was daar géén glazen vloer ;-)

In de vroege avond maakten we nog een mooie boottocht naar de Toronto Islands, alwaar we een fantastisch uitzicht hadden op de skyline van Toronto. Merk vooral op hoe hoog de CN tower wel is, als je weet dat de skyscrapers al reusachtig groot zijn...

's Avonds zijn we gaan eten in The Old Spaghetti Factory, een 'Italiaans' restaurant met een zéér barokke inrichting. We overnachtten in de gezellige B&B "Au Petit Paris", uitgebaat door een jong koppel uit Frankrijk.

Algonquin

Wie Canada zegt, zegt Natuur. Een bezoek aan één van de vele prachtige natuurparken kon dus niet ontbreken aan ons programma. We kozen voor Algonquin Park, dat gelegen is tussen Ottawa en Toronto. Het is een park dat voornamelijk bekend staat voor haar duizenden (!) meren en meer dan 2000 km kanoroutes. Gezien de kano-ervaring van onze bezoekers werd echter geopteerd voor een mooi pakket aan wandelingen ;-)

We begonnen met de Beaver Pond Trail (2 km), een wandeling langs (al dan niet verlaten) beverdammen en -burchten. Ongelofelijk welke bouwwerken bevers kunnen construeren - ze worden dan ook niet voor niets de "ingenieurs van de natuur" genoemd.

Beverburcht in een meer verscholen tussen de bomen

Daarna deden we de Lookout Trail (1.9 km) en de Hardwood Lookout Trail (0.8 km), twee wandelingen met een magnifiek zicht op de uitgestrektheid van het Algonquin Park.

Vreemd genoeg zagen we meer 'wildlife' vanuit de auto dan tijdens de wandelingen. Maar dat heeft te maken met de tijd van het jaar. In mei komen de elanden immers af op het nog zilte water dat door het sneeuwvrij maken van de weg op het wegdek is blijven liggen. We moesten gewoon uitkijken naar plekjes waar troepjes auto's en mensen-met-fotocamera's langs de weg stonden... want daar waren de elanden te vinden! We zagen er - in totaal - een stuk of acht, wat véél meer is dan de gemiddelde Canadees ooit in zijn leven ziet!

Moose (Eland)

De volgende dag deden we de Track & Tower Trail (7.7 km), een wandeling die deels over de oude spoorwegbedding loopt. Nu is het haast ondenkbaar dat er vroeger een drukke spoorlijn doorheen het Algonquin Park liep. Jammer genoeg regende het de ganse namiddag en moesten we doorweekt 'huiswaarts' keren...


'Huiswaarts' betekende tijdens ons Algonquin avontuur naar de superdeluxe Bed & Breakfast Algonquin Moon in Huntsville, een stadje net buiten het Algonquin Park. Deze B&B is pas opgestart en wordt uitgebaat door een uitermate vriendelijk koppel. Zij verwenden ons niet alleen met een overdadig ontbijt, maar ook elke avond met een delicieus 4-gangenmenu. Een aanrader!

Smullen van de huisbereide aperitiefhapjes

Ik op het reusachtige bed in de "blokhut" kamer...

Ondergaande zon in Huntsville

Amphibus

Op dinsdagavond 29 april kregen we hier - langverwacht - bezoek uit België: mijn ouders + broer staken voor het eerst in hun leven de oceaan over om ons hier in Canada te bezoeken! 's Avonds zijn we ('Europees') gaan eten in de Von's, waarna zij meteen gaan slapen zijn... want voor een jetlag was geen tijd!

Na een deugddoende nacht hebben de drie Belgische toeristen Ottawa bezocht - Steven en ik moesten jammergenoeg nog werken. Parliament Hill, de sluizen, het Rideau kanaal, de parken, Byward Market, ... geen enkele toeristische trekpleister ontsnapte aan hun aandacht. Ook de eerste souvernirs werden reeds ingeslagen. 's Avonds zijn we allemaal samen gaan eten in The Works, want in Noord Amerika eet je... burgers :-)

Op 1 mei (verlofdag :-) hebben we er met ons vijven een dagje Ottawa van gemaakt. Een mooie ochtendwandeling langs het Rideau Canal en dan... een ritje met de Amphibus! Dat is een bus die eerst een toeristische rondrit maakt langs alle bezienswaardigheden van de stad, en daarna het water inrijdt en zichzelf in een boot omtovert. Je moet het meemaken om het te geloven...

De amphibus op de begane grond...

... en in het water!

Het Museum of Civilisation, gezien vanop de Ottawa River

Weerspiegeling van het Parlementsgebouw in de sjieke staatsgebouwen

Na de rondrit (& rondvaart) zijn we de Rideau Falls gaan bewonderen. Alhoewel Steven en ik deze al een paar keer bezocht hadden, zijn ze telkens helemaal anders. Vredig in de herfst, ijskoud en bevroren in de winter, en onstuimig wild in de lente. Na deze wandeling kon ons niets beter smaken dan een lunch in de Zak's... mét een famous thick milkshake als toetje :-)

's Namiddags maakten we een wandeling langs het Rideau Canal naar Dow's Lake en genoten we van de tulpen die zich mooi aan het maken waren voor het tulip festival dat de dag erop (2 mei) zou losbarsten...

Als apertief maakten we een autoritje naar de watervallen bij Hog's Back; en als afsluiter van deze mooie dag zijn we Japans/Koreaans gaan eten in het restaurant "Joy"... waar de eigenaar ons al goed begint te kennen en ons een dessert van het huis aanbood :-)