Chania

Op onze laatste dag bezoeken we Chania, één van Kreta's meest charmante stadjes. We laten onze grote rugzak achter in het bagagedepot aan het busstation en trekken de broeiend hete stad in.

De altijd levendige, overdekte markt. Dé plek voor souvenirs...

Straatjes vol boetiekjes, cafeetjes, en restaurantjes

Het Kretenzisch huis

Doolhof van straatjes met schilderachtige huizen

Pittoreske haven

mét vuurtoren

Restanten van de Venetiaanse stadsmuren

's Namiddags drinken we iets in de bar "Platanos" op een mooi maar niet-toeristisch plein. Hier, onder de platanen, komen ook de echte Kretenzers hun raki drinken. Genieten! 's Avonds eten we in het kleine restaurantje "Faka", "ver weg van het toeristische geharrewar en toch vlakbij de haven" aldus de Trotter. De opgevulde courgettebloemen zijn origineel én lekker. Alleen jammer dat ze hier niet zo vriendelijk zijn als in de vorige dertien restaurantjes... Onze vlucht naar huis verloopt perfect, we landen zelfs een uur te vroeg in Brussel. Een méér dan geslaagde reis.

Loutro - Chora Sfakion

Onze laatste wandeldag. We vertrekken in Loutro en volgen het smalle E4 pad dat een 25-tal meter boven de zee loopt. Het fraaie uitzicht over de kust en de zee is bij elke bocht anders. Op de foto hieronder kun je trouwens goed zien waarom Loutro zo'n zalige plek is. Het lieflijke visserdorpje is niet veel meer dan een aantal wit-blauwe huisjes die rond een strand zijn gebouwd. Loutro is de enige natuurlijke haven aan de zuidkust van Kreta en is enkel bereikbaar te voet of met de boot. Dat verklaart waarom het er zo relaxed en vredig is...

Uitzicht op Loutro

Another nice view...

Laurence of Arabia op wandel

Wit kerkje onderweg

We passeren een "zoetwaterstrand", Glyka Nera. Er stromen onder het wateroppervlak een aantal zoetwaterbronnen in zee, waardoor het water er opmerkelijk minder zout is dan elders. Het strandje is enkel bereikbaar met de boot, maar is toch redelijk druk bevolkt. Wij laten zowel het strand als het drijvend café links liggen en klauteren over rotsen en keien (het resultaat van een steenlawine) om terug op het wandelpad te geraken.

Al snel bereiken we Chora Sfakion, een mooi dorp dat wel getekend wordt door de dagelijkse massale toeloop van Samaria-gangers. We lunchen er in een restaurantje op de kade, waarna we de "Venetiaanse weg" nemen, die zo genoemd wordt omdat ze aangelegd zou zijn door de Venetianen. Ze is inderdaad breder dan het gemiddelde muilezelpad. Jammergenoeg hebben buldozers reeds grote stukken van dit mooie pad vernietigd. Via een zigzaggend muilezelpad dalen we de Iligaskloof in. Ik moet hier bijna terugkomen op wat ik zei over de Aradenakloof, want de Iligaskloof is gewoon nóg machtiger. Ze is ongelofelijk smal en steil; we moeten vaak op handen en voeten klauteren. We komen hier ook werkelijk níemand tegen. Wild!

Iligaskloof

Klauteren!

Bij momenten leek het alsof we de kloof nooit meer uit zouden geraken. Gelukkig geraken we er wél uit, en in het dorp Anapolis eten we ons vieruurtje. Een platgeduwde en half gesmolten snickers heeft zelden zo gesmaakt. Vanuit Anapolis rest ons niet veel meer dan dalen, dalen, en nog eens dalen. We zien ons einddoel (Loutro) ver onder ons liggen, en zijn blij wanneer we er op één van de vele terrasjes kunnen neerploffen.

Vuil, bezweet, en moe maar wél tevreden :-)

's Avonds komt de hotelbazin ons vragen of we zin hebben in een typisch Kretenzische maaltijd. Ze is al gans de dag bezig een gigantische hoeveelheid "Kakavia" (Griekse visserssoep) aan't koken voor een andere groep wandelaars en stelt ons voor om mee te eten. Dat moet je ons natuurlijk geen twee keer vragen. We krijgen eerst een groot bord vol hapjes aangeboden (dolmades, feta, tomaten, olijven, ...) en daarna de "vissoep", die eigenlijk geen soep is. Een gigantische schotel vol vis, groenten, en patatten werd vergezeld van een groot bord rijst waarover wat soep gegoten was. Het was dan de bedoeling om die stukken vis/groenten/patatten in dat bord te splashen en zo alles op te eten. Van zodra we ons bord 'soep' uithadden, werd het bijgevuld. Het is de enige keer tijdens onze Kretareis dat we ons eten niet hebben opgekregen, zo veel was het! (het dessert kon er dan wel weer bij ;-) Een meer dan geslaagde afsluiter van onze reis!

Aradenakloof

Op onze 13e dag in Kreta doen we één van de machtigste tochten: de Aradenakloof. We moeten er eerst geraken natuurlijk, en dat doen we deze keer níet met de bus maar wel te voet. Eerst een flink stuk stijgen naar Livadiana, waar we opnieuw wilde gieren in de lucht zien cirkelen. Ik blijf het indrukwekkende beesten vinden! Het is ontzettend warm en de weg is niet altijd even goed aangeduid. We lopen verschillende keren verkeerd, maar gelukkig geraken we altijd terug op het 'rechte pad' (dat soms recht omhoog lijkt te gaan...)

Op deze foto zie je restanten van de terrasbouw van vroeger. De kloof tussen de twee rotsen is de Aradenakloof.

Steven wordt achtervolgd door een kudde geiten (filmpje)

Onvoorstelbaar hoe razend knap die paden in de vorige eeuw werden aangelegd...

Aan beide kanten van de kloof zie je de muilezelpaden (klik eventueel op de foto om ze te vergroten).

Ik op het muilezelpad

Over de Aradenakloof ligt de beruchte Baileybrug. Als er een auto over rijdt, klinkt het alsof er een grote steenlawine naar beneden dondert. In de zomer kun je hier bungeejumpen. Met trillende benen ben ik de brug overgestoken - Steven had me een limonade beloofd in het cafeetje aan de overkant :-)

De Baileybrug

De Aradenakloof is echt de steilste en meest woeste kloof die we gedaan hebben. De geiten geraken hier trouwens niet zo makkelijk aan eten, je ziet ze dan ook vaak halsbrekende toeren uithalen (en in bomen klimmen). Ongelofelijk hoe die geiten hun evenwicht bewaren op de soms loodrechte rotswanden! Maar geiten kunnen vooralsnog niet vliegen, we zien dan ook

Sommige delen in de Aradenakloof zijn zó steil dat ze nieuwe paden hebben aangelegd die langs de rotswand lopen.

Vroeger moest je over die ladders klauteren. Dit pad is nu evenwel niet meer toegankelijk.

Ik in de kloof

Op het einde van de kloof wandelen we tussen de oleanders.

Steven berispt de geit die zonet in zijn rugzak kwam snuffelen

Agia Roumeli - Loutro

Dag 12: tijd om het rustige, kleine zeedorpje Sougia te verlaten. Na het ontbijt nemen we de boot naar Agia Roumeli. Volgens de reisgidsen is de wandeltocht van Sougia naar Agia Roumeli immers een gevaarlijke en erg lange tocht, waar er af en toe zelfs geen pad is en je dus "op je instinct moet vertrouwen"... Niets voor ons dus (niet dat we geen instinct hebben, maar meestal zegt mijn instinct iets anders dan Steven zijn instinct ;-)

Laatste zicht op Sougia, vanuit de boot

Eenmaal in het erg toeristische Agia Roumeli aangemeerd, wandelen we langs het helikoptervliegveld (voor de gewonden uit de Samariakloof) naar de azuurblauwe zee. We klauteren over rotsen en passeren verschillende kiezel- en zandstrandjes, het ene al pittoresker dan het andere.

Kapel van Ayios Pavlos

Steven met zicht op zee

We picknicken in de schaduw van een johannesbroodboom, bekend om het meel dat gemaakt wordt van haar pitten. Dit 'johannesbroodboompitmeel' wordt vaak gebruikt als verdikkingsmiddel in de voedingsindustrie. Ook interessant om weten is dat de bonen van deze boom altijd even groot en even zwaar zijn, of de winters nu koud, nat, of droog zijn geweest en de zomers verzengend heet of lekker koel. Daarom werden die bonen in de voorbije eeuwen als ijkgewicht gebruikt - het woord karaat is er trouwens van afgeleid.

Johannesbroodboom en haar vruchten

Aan "Ta Marmara" (de marmeren stenen), een gehucht met vier kleine zomer-/vissershuisjes en een kerkje, nemen we een verfrissende duik in de zee. Zalig!

Het strandje aan Ta Marmara

De laatste loodjes wegen redelijk zwaar, want ook al is het nu niet ver meer naar Loutro, het is wel klimmen en klauteren geblazen. Van een echt 'wandelpad' is geen sprake - we hebben echt handen en voeten nodig om de indrukwekkende rotsformatie te trotseren. We laten de tavernes in de vissersnederzetting Finikas links liggen, en klimmen in de verzengende hitte onze laatste heuvel van de dag op. Boven bewonderen we de ruïnes van een Venetiaanse burcht, waarna we afdalen naar Loutro, een subliem en autovrij dorpje aan de zee. We dineren er in één van de vele restaurantjes aan de kade.

Venetiaanse ruïnes

Het romantische Loutro...

Samaria kloof

Op dag 11 doen we een klassieker: de Samariakloof. Een prachtige tocht door een imponerend landschap. Jammergenoeg doet de aanwezigheid van honderden (duizenden?) andere wandelaars ons een beetje té toeristisch aan... Zeker als je weet dat wij tijdens onze eerste acht dagen Kreta welgeteld één wandelaar (een Brit) zijn tegengekomen...

Een fotoreportage:

De tocht eindigit in Agia Roumeli, van waaruit we de boot nemen naar Sougia. We eten opnieuw in ons favoriete restaurant Polyphemus, waar ik verse vis bestel en deze zelf in de keuken mag gaan uitkiezen :-)