Durf denken

Ik ben even 'vreemd gegaan': ik schreef drie posts op een andere blog... namelijk de durfdenken blog van de Universiteit Gent. Eentje over lopen, eentje over Canada, en eentje over wetenschapscommunicatie.
Enjoy!

Miscellaneous

Miscellaneous oftewel "allerlei". Een aantal belevenissen van de voorbije 5 maand opgelijst...

December: Kerstkoor (filmpje!)

Februari: Klimaatcongres

Maart: bezoek aan Mill Street Brewery

Januari en maart: Potluck feestjes bij mij thuis

Maart: St.Patricks Day

Filmpje:

Maart: zomerse temperaturen zorgen voor plotse dooi.

Filmpje @ Hog's back falls

Harley Davidson

Op één van van mijn laatste dagen in Ottawa heb ik ritje gemaakt met Michel, de trotse bezitter van een Harley... De zon op het gezicht, de haren in de wind, cruisen doorheen m'n favoriete stad. Een fantastische en onvergetelijke belevenis!

Hockey

Canada is hockey country. En waag het niet om aan de Canadezen te vragen of ze daar 'gewone hockey' of 'ijshockey' mee bedoelen. Ijshockey, uiteraard! Dat is voor de Canadezen zo vanzelfsprekend dat ze het woordje 'ijs' gewoon laten vallen.

Carla, een vriendin van me, had deelgenomen aan een wedstrijd op de radio. Je kon om het even wat ruilen voor (peperdure!) hockeytickets. En ze werd geslecteerd! En zo ruilde ze zelfgebakken lekkernijen in voor twee hockeytickets. En ik mocht mee met haar :-)

Carla met onze tickets voor Scotiabank Place...

... waar plaats is voor zo'n 20.000 toeschouwers

Ik zou een lang verhaal kunnen schrijven over de spelregels van hockey. Ik zou een heleboel foto's kunnen posten van de wedstrijd die we zagen. Maar dat ga ik dus niet doen...

Wat ik fascinerend vind, is dat een hockeywedstrijd bestaat uit drie 'periods' van 20 minuten, en toch voor ùren vertier zorgt. Hoe komt dat? Welkom in de wondere wereld van de randfenomenen op een hockeywedstrijd...

Fotoshoots met de mascotte

Spiegelglad maken van het ijs

Kuisen van het ijs

Eén van mijn favorieten: hamburgers on ice (filmpje!)

Jong geleerd is oud gedaan...

Om de avond af te sluiten, zijn we nog in de "hot tub" geweest bij Carla thuis. Dat het een broeiend hete dag was, kon de pret niet bederven. Want ja, de zomer is hier begonnen. 30 graden in maart, dat hebben ze hier nog nooit meegemaakt. Een dik pak sneeuw, dat is hoe het deze tijd van 't jaar hoort te zijn.

En dat is ook waar ik me - met mijn twee valiezen vol winterkleren - op had voorbereid. Geen slippers, geen shorts, geen t-shirts in mijn valies. Mijn pogingen "creatief-omspringen-met winterkleren-in-de-zomer" doen de wenkbrauwen van m'n collega's fronsen. 'k Verlang om een zomers kleedje aan te trekken. En om jullie te zien, natuurlijk. Tot binnenkort!

Birger & Hannelore @ Ottawa

Na ons nachtelijk ski-avontuur, genoten Birger, Hannelore, en ik van een zonnige dag in Ottawa. Een fotoreportage.

St.Patricks Parade

Zicht op Parliament Hill

Beavertails

Theebloem

Onion rings @ The Works

Night @ Gatineau

Toen ik na een mooie dagtocht in Gatineau Parc m'n sneeuwrakketten in de auto aan het laden was, viel me iets op. De duisternis was aan het vallen, en de 'dagjestoeristen' keerden huiswaarts. Maar de echte Canadezen arriveerden pas. Gepakt en gezakt, langlaufski's aan de voeten, een grote rugzak op de rug, een dik ingeduffelde baby op de slee. Ik vroeg me af wat ze van plan waren... gaan skiën in het donker?? Ja dus.

Op witte winteravonden trekken Canadezen bij schemerte de natuur in. Ze skiën naar een hut in het bos, genieten daar van een kaasfondue, kijken naar de sterren, vertellen straffe verhalen. Waarna ze terugskiën.

Ik vertelde m'n Canadese vrienden enthousiast over wat ik die avond gezien had: nachtelijke skiërs in Gatineau Parc! Niemand was verbaasd. "Oh ja, dat deden we vroeger heel vaak met ons gezin" was zowat de meest gehoorde reactie. "Dat wil ik ook!" zei ik. "En liefst nog voor ik terug naar België vertrek!". Mijn gebeden werden aanhoord.

Op een mooie avond, onder de volle maan (jammer van de wolken), was het zover. Mijn nachtelijke skitocht. Een droom die in vervulling kwam. Twee Belgische vrienden die toen bij mij op bezoek waren, Birger en Hannelore, moesten er ook aan geloven. Ik sleurde hen mee op mijn avontuur.

Dat Birger en Hannelore nog nooit gelanglaufd hadden, was een detail. Ze deden het fantastisch.

Birger voor het eerst van z'n leven op skilatten

Maria en Hannelore bij valavond

Na een stevige beklimming bereiken we de hut, Chilly Chally. Eén van de kleinste hutten die ik ooit gezien heb. We pasten er met ons negenen maar net in. Des te gezelliger. We hadden gekozen voor een potluck, en dus had iedereen iets klaargemaakt. We genoten van Mexicaanse quesadilla's en Chinese dumplings die we opwarmden op de houtkachel. Er waren ook slaatjes, brownies, en bagels. De fruitsla werd overgoten met Gentse cuberdon-jenever.

Quesadilla's op de kachel

Potluck in Chilly Chally

Na de maaltijd was het buiten écht donker. De volle maan zat verscholen achter de wolken. We gebruikten onze koplampen om toch iets te zien. Birger en Hannelore kregen elk een rood flikkerlichtje rond hun arm gebonden, "opdat we hen niet zouden verliezen". Yeah, right.

Groepsfoto - klaar voor de terugtocht

De Canadezen waren in geen tijd beneden. Ze sjeezden ons razendsnel voorbij. Bij Birger, Hannelore, en mij ging het minder vlot. Als we met onze ski's in de sporen bleven, gingen we veel te snel. Hoe rem je in godsnaam op langlaufski's? Om niet op elkaar te botsen, lieten we ons gewoon vallen, als dominosteentjes. Veel valpartijen en blauwe plekken later arriveerden we dan toch op de parking, waar onze Canadese vrienden ons lachend stonden op te wachten.

Dit was Canada op z'n best: de combinatie natuur - lekker eten - vrienden, en dat alles besprenkeld met een tikkeltje hippieness. Een overgetelijke ervaring. Merci.

Dog Sledding

Toen Maria me vroeg of ik geen zin had om mee te gaan op een tweedaagse excursie 'dog sledden', moest ik niet lang nadenken... Tuurlijk had ik daar zin in! Oké, het is iets voor toeristen, zo met hondensleeën door de sneeuw gaan slieren. Maar de meeste Canadezen waren wel lekker jaloers op m'n belevenis. Nah! :-)

Wanneer we 's namiddags arriveren bij Escapade Eskimo in Otter Lake, worden we hartelijk verwelkomd door Sylvain, Caroline, en een truck vol prachtige honden. De honden zijn rustig want ze zijn 's ochtends al gaan lopen.

Bij een dampende kop koffie of thee legt Sylvain uit welke route we zullen volgen. Hij geeft ons ook instructies. Om de honden 'in gang' te zetten volstaat het om "OK, en avant" te roepen. Om ze te doen stoppen, moeten we op de rem gaan staan en een langgerekte "Woooooow" roepen. In theorie klinkt dit mooi... maar we zijn toch een beetje zenuwachtig om dit in de praktijk toe te passen. Vooral bij de uitleg over hoe we op 't einde van de route onze slee moeten besturen (snelheid halen tot de eerste twee honden achter de eerste boom gedraaid zijn, dan een beetje afremmen, en dan weer snelheid halen zodat de slee niet kantelt) worden we wat wit rond onze neus... (en deze keer niet van de kou).

Voor we vertrekken wissel ik mijn Belgische wandelschoenen nog snel in voor Canadese botten die beloven m'n voeten warm te houden tot -100°C (!), en dan zijn we er echt klaar voor.

We rijden naar het bos, en halen daar de sledes van de auto. Daarna halen we de honden één voor één uit de truck. Eerst de honden die achteraan lopen, en op het einde de honden die vooraan lopen (voornamelijk alfa mannetjes).

Sledes op 't dak van de auto

Sylvain haalt de sledes van de truck.

Als je goed kijkt, zie je honden hun snoet door de tralies steken...

Close-up

Beleefde hond groet Veronica

De slede

Eén voor één spannen we de honden voor onze sledes

Maria met één van de honden

Van zodra alle honden voor de slee gespannen zijn, worden ze erg uitgelaten. Ze springen in 't rond en trekken enthousiast aan de slee, omdat ze weten dat 't vertrek nakend is. Van zodra we de slee uit het slot trekken, vliegen we vooruit! ("en avant" roepen bleek niet nodig :-)

Et c'est parti!

Filmpje!

Einde van onze eerste dogsled tocht...

Bij aankomst ontdoen we de honden van hun 'harnas'. Ze springen gewillig in de truck. We laden de sledes terug op de auto, en rijden het bos uit. In de Bed & Breakfast krijgen we een lekkere maaltijd voorgeschoteld, die door de flamboyante Rachelle bijgekruid wordt met straffe verhalen. Daarna is het tijd om de honden eten te geven, een taak die Veronica met verve vervult.

Maria en ik kijken toe hoe Veronica grote hompen vlees met de blote hand mengt en daarna onder de hongerige magen verdeelt. Het valt me op hoe gehoorzaam de honden zijn. Ze krijgen maar één keer eten per dag ('s avonds dus). We zeggen "couche" als we de kom eten voor hun neus zetten. Pas als we "OK" zeggen, mogen ze aanvallen. En die beesten luisteren! (Als ik na zo'n vermoeiende dag zou moeten wachten met eten tot iemand "OK" zegt, ik zou níet luisteren. Gelukkig ben ik geen husky.)

's Avonds proberen we de Xbox uit en dompelen we ons onder in de hot tub. Waarna we naar buiten lopen en ons in de ijskoude sneeuw rollen. En ja, daar is ook fotografisch bewijsmateriaal van. Maar dat komt niet op de blog.

De volgende dag maakt Rachelle een typisch Canadees ontbijt voor ons: pancakes, worstjes, en maple syrup. En smaken dat dat doet! Boordevol nieuwe energie, beginnen we aan onze tweede tocht met de hondensleeën. Het optuigen verloopt al vlotter dan gisteren. En omdat het de eerste tocht van de dag is, zijn de honden ook stukken sneller! Soms vliegen we letterlijk door de lucht...

Maria aan't stuur, ik in de slee

Ik aan't stuur, Maria in de slee

We hebben ons niet aan deze snelheidsbeperking gehouden...

Sylvain kent zijn honden erg goed. Ze hebben allemaal een eigen naam (zoals Taiga, Grizzly, Woupa, ...) én een eigen persoonlijkheid. Toen Sylvain op onze tweede tocht een alfa mannetjes achteraan in plaats van vooraan opgesteld had, was dat mannetje daar niet echt opgezet mee. Sylvain zei dat de andere honden hem aan't 'uitlachen' waren, en dat hij daarom zo nukkig deed. De psycholoog in mij vond dat uiteraard razend interessant.

Rond de middag nemen we afscheid van Sylvain, Caroline, en de honden. We rijden terug naar Ottawa en gaan eten in The Works. De perfecte afsluiter van een onvergetelijke, typisch Canadese belevenis!

Snow @ Gatineau

Toen Jurgen en Kurt hier waren, was het goed te doen om zónder sneeuwschoenen te wandelen in Gatineau Parc. Enkele dagen en een dik pak sneeuw later, ben ik er opnieuw gaan wandelen. Samen met Belinda, Na, Maria, en Michel. En deze keer hadden we onze sneeuwschoenen écht nodig...

Michel & Na in de diepsneeuw

Twee filmpjes:

Voor Na is alles OK :-)

De bomen torsen het gewicht van de verse sneeuw

Ik, Maria, Michel, Belinda

Eekhoorntjes

Na een mooie wandeling...

... sluiten we zoals gewoonlijk af in de Chelsea Pub.

Daar ontmoeten we Sharon en Don, bij wie we 's avonds een ski-film bekijken en gezelschapspelletjes spelen. Trouwens, ooit al 'Taboe' gespeeld in een andere taal dan je moedertaal...? Not easy!

Boys @ Gatineau

Ik hou ervan om m'n bezoekers aan het winterse Ottawa mee te nemen 'op avontuur' in Gatineau Parc. Het was de bedoeling om met Jurgen en Kurt een tocht te maken op sneeuwraketten, maar omdat het al een tijdje niet meer bijgesneeuwd had, zijn we gewoon gaan wandelen in de sneeuw.

Twee fotomodellen ;-)

Wandelpad

Winters Canada

Bevroren meer (klik op foto om te vergroten)

Kurt op bevroren meer

De hut

Buiten picknicken in hartje winter: zalig!

Warmen aan de kachel in de hut

Jurgen aan't wandelen

Als het te steil werd, lieten Jurgen en ik ons glijden

Shadows

Ondergaande zon = tijd voor...

... een frisse pint en een kom ... ajuinsoep :-)