Dog Sledding

Toen Maria me vroeg of ik geen zin had om mee te gaan op een tweedaagse excursie 'dog sledden', moest ik niet lang nadenken... Tuurlijk had ik daar zin in! Oké, het is iets voor toeristen, zo met hondensleeën door de sneeuw gaan slieren. Maar de meeste Canadezen waren wel lekker jaloers op m'n belevenis. Nah! :-)

Wanneer we 's namiddags arriveren bij Escapade Eskimo in Otter Lake, worden we hartelijk verwelkomd door Sylvain, Caroline, en een truck vol prachtige honden. De honden zijn rustig want ze zijn 's ochtends al gaan lopen.

Bij een dampende kop koffie of thee legt Sylvain uit welke route we zullen volgen. Hij geeft ons ook instructies. Om de honden 'in gang' te zetten volstaat het om "OK, en avant" te roepen. Om ze te doen stoppen, moeten we op de rem gaan staan en een langgerekte "Woooooow" roepen. In theorie klinkt dit mooi... maar we zijn toch een beetje zenuwachtig om dit in de praktijk toe te passen. Vooral bij de uitleg over hoe we op 't einde van de route onze slee moeten besturen (snelheid halen tot de eerste twee honden achter de eerste boom gedraaid zijn, dan een beetje afremmen, en dan weer snelheid halen zodat de slee niet kantelt) worden we wat wit rond onze neus... (en deze keer niet van de kou).

Voor we vertrekken wissel ik mijn Belgische wandelschoenen nog snel in voor Canadese botten die beloven m'n voeten warm te houden tot -100°C (!), en dan zijn we er echt klaar voor.

We rijden naar het bos, en halen daar de sledes van de auto. Daarna halen we de honden één voor één uit de truck. Eerst de honden die achteraan lopen, en op het einde de honden die vooraan lopen (voornamelijk alfa mannetjes).

Sledes op 't dak van de auto

Sylvain haalt de sledes van de truck.

Als je goed kijkt, zie je honden hun snoet door de tralies steken...

Close-up

Beleefde hond groet Veronica

De slede

Eén voor één spannen we de honden voor onze sledes

Maria met één van de honden

Van zodra alle honden voor de slee gespannen zijn, worden ze erg uitgelaten. Ze springen in 't rond en trekken enthousiast aan de slee, omdat ze weten dat 't vertrek nakend is. Van zodra we de slee uit het slot trekken, vliegen we vooruit! ("en avant" roepen bleek niet nodig :-)

Et c'est parti!

Filmpje!

Einde van onze eerste dogsled tocht...

Bij aankomst ontdoen we de honden van hun 'harnas'. Ze springen gewillig in de truck. We laden de sledes terug op de auto, en rijden het bos uit. In de Bed & Breakfast krijgen we een lekkere maaltijd voorgeschoteld, die door de flamboyante Rachelle bijgekruid wordt met straffe verhalen. Daarna is het tijd om de honden eten te geven, een taak die Veronica met verve vervult.

Maria en ik kijken toe hoe Veronica grote hompen vlees met de blote hand mengt en daarna onder de hongerige magen verdeelt. Het valt me op hoe gehoorzaam de honden zijn. Ze krijgen maar één keer eten per dag ('s avonds dus). We zeggen "couche" als we de kom eten voor hun neus zetten. Pas als we "OK" zeggen, mogen ze aanvallen. En die beesten luisteren! (Als ik na zo'n vermoeiende dag zou moeten wachten met eten tot iemand "OK" zegt, ik zou níet luisteren. Gelukkig ben ik geen husky.)

's Avonds proberen we de Xbox uit en dompelen we ons onder in de hot tub. Waarna we naar buiten lopen en ons in de ijskoude sneeuw rollen. En ja, daar is ook fotografisch bewijsmateriaal van. Maar dat komt niet op de blog.

De volgende dag maakt Rachelle een typisch Canadees ontbijt voor ons: pancakes, worstjes, en maple syrup. En smaken dat dat doet! Boordevol nieuwe energie, beginnen we aan onze tweede tocht met de hondensleeën. Het optuigen verloopt al vlotter dan gisteren. En omdat het de eerste tocht van de dag is, zijn de honden ook stukken sneller! Soms vliegen we letterlijk door de lucht...

Maria aan't stuur, ik in de slee

Ik aan't stuur, Maria in de slee

We hebben ons niet aan deze snelheidsbeperking gehouden...

Sylvain kent zijn honden erg goed. Ze hebben allemaal een eigen naam (zoals Taiga, Grizzly, Woupa, ...) én een eigen persoonlijkheid. Toen Sylvain op onze tweede tocht een alfa mannetjes achteraan in plaats van vooraan opgesteld had, was dat mannetje daar niet echt opgezet mee. Sylvain zei dat de andere honden hem aan't 'uitlachen' waren, en dat hij daarom zo nukkig deed. De psycholoog in mij vond dat uiteraard razend interessant.

Rond de middag nemen we afscheid van Sylvain, Caroline, en de honden. We rijden terug naar Ottawa en gaan eten in The Works. De perfecte afsluiter van een onvergetelijke, typisch Canadese belevenis!