Vorige week samen met Nicole naar een chocolade-workshop geweest. Echt iets voor ons, chocoladefreaks als we zijn :-) Het zag er veelbelovend uit in de brochure: een gratis chocolade-workshop waarin we zouden bijleren over de verschillende soorten chocolade (goede vs. slechte), over de gezondheidsvoordelen van chocolade, etc. Er werd ons ook beloofd dat we zouden mogen proeven... Maar niets is wat het lijkt en de chocolade-workshop bleek - uiteraard - een heel commercieel gedoe te zijn. Maar dat heeft gelukkig de pret niet bedorven.
We kregen eerst een 'wetenschappelijk' filmpje te zien over chocolade, en dan vooral over het feit dat chocolade erg rijk is aan antioxidanten. (Antioxidanten zouden heel gezond zijn, omdat ze de vrije radicalen in je lichaam neutraliseren). Nu blijkt dat de hoeveelheid antioxidanten het allergrootst is in... zwarte chocolade! Het voedingsmiddel met de tweedegrootste hoeveelheid aan antioxidanten zou de açai bes zijn. En nu is er toch wel een bedrijfje ("Xocai") op het idee gekomen om chocolade te maken waarin die açai bes verwerkt zit. Die chocolade zou dus gigantische hoeveelheiden antioxidanten bevatten en supergezond zijn. Ze lieten ons proeven en beweerden dat één zo'n stukje chocolade tien keer zo gezond was als een flinke portie spinazie... Naast chocoladestukjes verkocht dat bedrijfje ook chocoladepoeder, chocoladekoekjes, etc...
Nicole en ik waren natuurlijk zeer geïnteresseerd... tot we de prijs hoorden. Toen ons verteld werd dat een pak met 90 kleine chocoladestukjes (waarvan je er dus 3 per dag moet eten) een dikke 160 dollar kost, kregen we zowaar de slappe lach :-) Daar gaan we ons geld dus níet aan besteden! Met 160 dollar kunnen we véél 'gewone' chocolade kopen, en die smaakt minstens even goed. En gezond moet dat niet echt zijn... 't Leukste aan chocolade is dat 't gewoon lékker is. Lekker? Héérlijk! En dat je er goed van voelt, natuurlijk. Antioxidanten of niet ;-)
PS: Met 'gewone' chocolade bedoel ik wel degelijk de béste chocolade ter wereld...
maandag 28 januari 2008
zaterdag 19 januari 2008
Social life
Op 6 januari hebben Steven en ik een driekoningentaart gebakken. Een echte, met bladerdeeg vanboven én vanonder, en een heerlijk frangipanevulsel vanbinnen. En een boon, natuurlijk. Toen we de taart in de oven staken, bedacht ik plots dat het wel leuk zou zijn om een paar vrienden uit te nodigen - kwestie van de ganse taart niet met ons tweetjes te moeten opeten. Halsoverkop belde ik een paar mensen op, en er zijn er uiteindelijk nog drie opgedaagd. Ze kennen het 'driekoningentaart' verschijnsel hier niet, dus ze vonden het wel leuk :-) Hieronder zie je Nicole, de queen of the night...
We zijn de laatste tijd ook vaak naar de cinema geweest. Zoals ik al eerder schreef (lees hier) zijn hier in Ottawa wel een aantal goeie cinema's. We gaan bijna nooit met ons tweetjes naar de film - er gaat wel altijd íemand mee. Onlangs naar de cinema geweest met Mike, een collega/student die vooràl meeging omdat hij dan niet aan zijn thesis moest werken ;-) Nicole is ook al meegeweest, net zoals Ruby en Dave (de wijnkenners) en Ana (een Macedonische die nu in Canada woont)... Heel leuke mensen allemaal.
Vorige week zijn we naar een échte (grote! belangrijke!) hockeywedstrijd geweest. We waren al eens gaan kijken naar de 67's (lees hier), de jeugdploeg van Ottawa. Maar vorige week zijn we gaan kijken naar de échte professionals, de Senators. Tickets kosten normaalgezien zeer veel, maar wij hebben met wat geluk redelijk goedkope tickets kunnen bemachtigen ($90 i.p.v. $160). 't Is te zeggen, we kochten onze tickets op de donderdagavond voor de match van zondag, via een 'zwarte' doorverkoopsite die vreemd genoeg 'getolereerd' wordt. Op vrijdag werden de tickets - per koerier - aan huis geleverd...
We zaten op 4 rijen van het ijs en konden alles dus goed zien. Maar kijken naar het hockeyspel is maar één facet van het ganse gebeuren. Het is vooral de show errond die hockeywedstrijden zo speciaal maakt. Het stadium zelf is gigantisch groot - toen wij gingen kijken, zat er nèt geen 20000 man. Aan het begin van de match staat iedereen recht om het volkslied te zingen. Boven het ijs hangen grote televisieschermen waarop de spelers worden voorgesteld. Je kunt uit het applaus makkelijk afleiden wie de meest populaire spelers zijn... of de knapste ;-)
Een hockeywedstrijd bestaat in principe uit drie 'periods' van elk 20 minuten. Maar dat betekent geenszins dat de match na een uurtje gedaan is! Van zodra er een fout is, wordt de klok stilgezet. En van zodra de klok stilgezet wordt, verschijnt er reclame op de televisieschermen en weerklinkt er luide muziek. De scheidsrechters beslissen wat er moet gebeuren, en dan gaat het spel verder. De klokt tikt verder en het wordt weer stil in de arena... Tenzij er een mooie 'move' is, want dan roepen alle Senator-fans "Go Sens Go!".
Er wordt redelijk vaak gevochten, wat in principe toegelaten is... zolang je maar niet langs vanachter aanvalt. Als een speler in de fout gaat, wordt hij voor 2 minuten 'opgesloten' in een glazen hokje aan de rand van het ijs. Tijdens die 2 minuten spelen ze dus met 5 tegen 6, wat ook wel 'power play' genoemd wordt. Na 2 minuten gaat het deurtje van de glazen kooi open, en mag de geschorste speler het ijs weer op - vergezeld van een overweldigend applaus. Het toont meteen aan hoe 'cool' de meeste toeschouwers het vinden als er gevochten wordt...
En als ze niet vechten, wordt er alleszins hard-tegen-hard gespeeld. De ijsring wordt afgeschermd met plexiglazen wanden, en de spelers duwen de tegenstanders vaak hardhandig tegen die wand. En geluid dat dat maakt!
Na elke period (die makkelijk 45 minuten duurt) is er een lange pauze. Tijdens die pauze wordt het ijs weer spiegelglad gemaakt...
... en hebben wij tijd om ... te eten en te drinken! Voor veel geld kun je hamburgers, chips, nootjes, bier, en ijscreem kopen. En voor een keer dat we naar een hockeymatch gaan, hebben Nicole en ik ons tegoed gedaan aan dat alles :-)
En de score, vraag je je misschien af? Tja, jammergenoeg hebben de Ottawa Senators verloren... tegen de New York Islanders dan nog wel... Maar dat kon onze avond niet verpesten, het was echt een belevenis om zoiets typisch Canadees mee te maken. Niet dat ik nu meteen wéér een hockeymatch wil zien, maar het is toch iets speciaals. Tot slot nog een filmpje voor jullie:
We zijn de laatste tijd ook vaak naar de cinema geweest. Zoals ik al eerder schreef (lees hier) zijn hier in Ottawa wel een aantal goeie cinema's. We gaan bijna nooit met ons tweetjes naar de film - er gaat wel altijd íemand mee. Onlangs naar de cinema geweest met Mike, een collega/student die vooràl meeging omdat hij dan niet aan zijn thesis moest werken ;-) Nicole is ook al meegeweest, net zoals Ruby en Dave (de wijnkenners) en Ana (een Macedonische die nu in Canada woont)... Heel leuke mensen allemaal.Vorige week zijn we naar een échte (grote! belangrijke!) hockeywedstrijd geweest. We waren al eens gaan kijken naar de 67's (lees hier), de jeugdploeg van Ottawa. Maar vorige week zijn we gaan kijken naar de échte professionals, de Senators. Tickets kosten normaalgezien zeer veel, maar wij hebben met wat geluk redelijk goedkope tickets kunnen bemachtigen ($90 i.p.v. $160). 't Is te zeggen, we kochten onze tickets op de donderdagavond voor de match van zondag, via een 'zwarte' doorverkoopsite die vreemd genoeg 'getolereerd' wordt. Op vrijdag werden de tickets - per koerier - aan huis geleverd...
We zaten op 4 rijen van het ijs en konden alles dus goed zien. Maar kijken naar het hockeyspel is maar één facet van het ganse gebeuren. Het is vooral de show errond die hockeywedstrijden zo speciaal maakt. Het stadium zelf is gigantisch groot - toen wij gingen kijken, zat er nèt geen 20000 man. Aan het begin van de match staat iedereen recht om het volkslied te zingen. Boven het ijs hangen grote televisieschermen waarop de spelers worden voorgesteld. Je kunt uit het applaus makkelijk afleiden wie de meest populaire spelers zijn... of de knapste ;-)
Een hockeywedstrijd bestaat in principe uit drie 'periods' van elk 20 minuten. Maar dat betekent geenszins dat de match na een uurtje gedaan is! Van zodra er een fout is, wordt de klok stilgezet. En van zodra de klok stilgezet wordt, verschijnt er reclame op de televisieschermen en weerklinkt er luide muziek. De scheidsrechters beslissen wat er moet gebeuren, en dan gaat het spel verder. De klokt tikt verder en het wordt weer stil in de arena... Tenzij er een mooie 'move' is, want dan roepen alle Senator-fans "Go Sens Go!".
Er wordt redelijk vaak gevochten, wat in principe toegelaten is... zolang je maar niet langs vanachter aanvalt. Als een speler in de fout gaat, wordt hij voor 2 minuten 'opgesloten' in een glazen hokje aan de rand van het ijs. Tijdens die 2 minuten spelen ze dus met 5 tegen 6, wat ook wel 'power play' genoemd wordt. Na 2 minuten gaat het deurtje van de glazen kooi open, en mag de geschorste speler het ijs weer op - vergezeld van een overweldigend applaus. Het toont meteen aan hoe 'cool' de meeste toeschouwers het vinden als er gevochten wordt...En als ze niet vechten, wordt er alleszins hard-tegen-hard gespeeld. De ijsring wordt afgeschermd met plexiglazen wanden, en de spelers duwen de tegenstanders vaak hardhandig tegen die wand. En geluid dat dat maakt!
Na elke period (die makkelijk 45 minuten duurt) is er een lange pauze. Tijdens die pauze wordt het ijs weer spiegelglad gemaakt...
... en hebben wij tijd om ... te eten en te drinken! Voor veel geld kun je hamburgers, chips, nootjes, bier, en ijscreem kopen. En voor een keer dat we naar een hockeymatch gaan, hebben Nicole en ik ons tegoed gedaan aan dat alles :-)
En de score, vraag je je misschien af? Tja, jammergenoeg hebben de Ottawa Senators verloren... tegen de New York Islanders dan nog wel... Maar dat kon onze avond niet verpesten, het was echt een belevenis om zoiets typisch Canadees mee te maken. Niet dat ik nu meteen wéér een hockeymatch wil zien, maar het is toch iets speciaals. Tot slot nog een filmpje voor jullie:zondag 13 januari 2008
Ineke @ work
Vele mensen vragen hoe het eigenlijk zit op mijn werk. Ewel, als je deze blog leest lijkt het misschien niet zo, maar Steven en ik wérken hier wel degelijk! Jaja, elke weekdag, van maandag tot vrijdag zijn wij heel devoot aan't werk. Dat is ook de reden waarom ik zo lang niets op mijn blog geschreven heb: druk aan 't werk, echt waar! Maar om het goed te maken, gun ik jullie een blik in ons dagelijks leven. Ziehier onze dagindeling:
De sfeer op 't werk is hier ook heel wat losser dan in België. Op de wekelijkse labmeetings is er altijd wel iemand die lekkers meeheeft (muffins, brownies, koekjes, ...). Het is ook geen probleem om de labmeeting te beginnen met ... vakantiefotos :-) Op Halloween hadden we trouwens een 'thema-labmeeting'. Iedereen moest 'griezelig' verkleed zijn - ik dus ook. Gelukkig zijn daar geen foto's van ;-)
Ook andere praktische zaken (zoals het reserveren van een afnamelokaal, het betalen van proefpersonen, etc.) worden hier allemaal losser geregeld dan in België. Het zal wennen worden als ik weer thuis ben...
Aan de andere kant moet ik wel toegeven dat Belgische studenten vaak een stuk gemotiveerder zijn dan de Canadese. Sommige Canadese proefpersonen die ik testte deden écht hun best niet. Zo begon er eentje haar nagels te knippen tijdens het experiment! Ik dacht dat ik het krèèg...
In tegenstelling tot in Gent, ben ik hier ook veel meer betrokken in allerhande zijprojecten. Het begon al toen ik hier toekwam. Al m'n nieuwe collega's hadden echt zoiets van "wauw, een post-doc"; alsof ik één of andere hyperintelligente onderzoekster was :-S
Met als gevolg dat iedereen me in zijn/haar onderzoeksproject wou betrekken. Mijn hulp werd gevraagd bij het uitdenken van experimenten en bij het opzetten van designs; ik moest mijn statistische geest bijna dagelijks bovenhalen om mensen uit de nood te helpen in SPSS, Excel, of Statistica; en ook bij het interpreteren van de bekomen resultaten wou men per se mijn gedacht horen...
In het begin voelde ik me héél onwennig in deze nieuwe rol, maar het wende wel. Zonder dat ik het ooit echt beseft heb, heb ik de voorbije jaren wel veel bijgeleerd. Ik kon de collega's die mijn hulp inriepen meestal goed helpen - gelukkig maar :-)
Het voordeel van dat alles is dat ik nu in veel 'zijprojecten' betrokken ben. Deze projecten hebben niet echt iets met mijn eigen onderzoek (hoofdrekenen) te maken, maar dat betekent natuurlijk niet dat ik niets bijleer - integendeel! Om een idee te geven, ik ben nu (onder andere) betrokken in een eye-tracking studie en een driving-simulator studie. Jaja, we hebben hier op de unief een échte driving simulator :-) Toen ik dat vertelde aan Steven wou hij daar natuurlijk meteen in. En ja hoor, ik heb het kunnen regelen! Toen we voor ons 'driving experiment' een proefkonijn nodig hadden, wist ik meteen wie maar al te graag in aanmerking zou komen. Hieronder zie je deze persoon, content als een klein kind, in de driving simulator...
- 6u30 De wekker loopt af en Steven huppelt vrolijk van slaapkamer naar badkamer.
- 7u00 Steven begint te werken. Hij begint zo vroeg 's ochtends om zoveel mogelijk overlap te hebben met de collega's in België. Als hij begint is het al 13u in België.
- 7u30 Steven maakt mij wakker. Een kwartier later strompel ik van slaapkamer naar badkamer.
- 8u00 We ontbijten samen. De grote droom van Steven :-) In België ontbijten we op werkdagen níet samen, tot grote spijt van Steven. In 't weekend ontbijten we in België wél samen, maar dan ben ik zo verdiept in mijn krant, tot groot ongenoegen van Steven.
- 8u30 Ik vertrek - tevoet - naar 't werk.
- 9u00 Ik arriveer op de unief. Meestal is er nog niemand. Áls de collega's al afkomen, is het rond 10u...
- 12u30 Middagpauze! Steven en ik chatten kort met elkaar, bespreken wie zal koken 's avonds etc...
- 17u00 Ik stop met werken en ga tevoet naar huis (een wandeling van ongeveer 30 minuten). Tijdens de winter ga ik soms eerst nog een halfuurtje lopen (binnen). Tijdens de rest van het jaar lopen Steven en ik soms nog een halfuurtje (buiten).
- 19u00 Eten
- 20u00 's Avonds luisteren we naar muziek, lezen we een boek, bekijken we een DVD, gaan we naar de cinema, gaan we op café, of spelen we 'de Kolonisten'...
De sfeer op 't werk is hier ook heel wat losser dan in België. Op de wekelijkse labmeetings is er altijd wel iemand die lekkers meeheeft (muffins, brownies, koekjes, ...). Het is ook geen probleem om de labmeeting te beginnen met ... vakantiefotos :-) Op Halloween hadden we trouwens een 'thema-labmeeting'. Iedereen moest 'griezelig' verkleed zijn - ik dus ook. Gelukkig zijn daar geen foto's van ;-)
Ook andere praktische zaken (zoals het reserveren van een afnamelokaal, het betalen van proefpersonen, etc.) worden hier allemaal losser geregeld dan in België. Het zal wennen worden als ik weer thuis ben...
Aan de andere kant moet ik wel toegeven dat Belgische studenten vaak een stuk gemotiveerder zijn dan de Canadese. Sommige Canadese proefpersonen die ik testte deden écht hun best niet. Zo begon er eentje haar nagels te knippen tijdens het experiment! Ik dacht dat ik het krèèg...
In tegenstelling tot in Gent, ben ik hier ook veel meer betrokken in allerhande zijprojecten. Het begon al toen ik hier toekwam. Al m'n nieuwe collega's hadden echt zoiets van "wauw, een post-doc"; alsof ik één of andere hyperintelligente onderzoekster was :-S
Met als gevolg dat iedereen me in zijn/haar onderzoeksproject wou betrekken. Mijn hulp werd gevraagd bij het uitdenken van experimenten en bij het opzetten van designs; ik moest mijn statistische geest bijna dagelijks bovenhalen om mensen uit de nood te helpen in SPSS, Excel, of Statistica; en ook bij het interpreteren van de bekomen resultaten wou men per se mijn gedacht horen...
In het begin voelde ik me héél onwennig in deze nieuwe rol, maar het wende wel. Zonder dat ik het ooit echt beseft heb, heb ik de voorbije jaren wel veel bijgeleerd. Ik kon de collega's die mijn hulp inriepen meestal goed helpen - gelukkig maar :-)
Het voordeel van dat alles is dat ik nu in veel 'zijprojecten' betrokken ben. Deze projecten hebben niet echt iets met mijn eigen onderzoek (hoofdrekenen) te maken, maar dat betekent natuurlijk niet dat ik niets bijleer - integendeel! Om een idee te geven, ik ben nu (onder andere) betrokken in een eye-tracking studie en een driving-simulator studie. Jaja, we hebben hier op de unief een échte driving simulator :-) Toen ik dat vertelde aan Steven wou hij daar natuurlijk meteen in. En ja hoor, ik heb het kunnen regelen! Toen we voor ons 'driving experiment' een proefkonijn nodig hadden, wist ik meteen wie maar al te graag in aanmerking zou komen. Hieronder zie je deze persoon, content als een klein kind, in de driving simulator...
woensdag 2 januari 2008
Montréal - dag 5
Onze laatste dag in Montreal is tevens de laatste dag van het jaar 2007! 's Ochtends maken we een korte wandeling door China Town, de Aziatische wijk die je makkelijk herkent aan de Chinese poorten die het stadsdeel omringen. 's Middags eten we Mexicaans in "Tres Amigos".
En dan is het tijd om huiswaarts te keren... want we hebben besloten om oudejaar @ home te vieren... in Ottawa dus! Als we om 19u in Ottawa arriveren zien we dat er downtown een gigantisch vuurwerk wordt afgestoken... Huh?? Vieren ze nieuwjaar in Canada om 19u 's avonds? We begrijpen er niets van, maar algauw brengt een poster meer duidelijkheid: in 2007 werd 150 jaar Ottawa gevierd en dat feestjaar werd afgesloten met een vuurwerk. En dat vuurwerk begon om 18u57 (cf. stichting van Ottawa in 1857).
Gelukkig was er ook nog een vuurwerk om middernacht :-) En dat vuurwerk zijn we dus wél van dichtbij gaan bekijken. Dat vuurwerk werd afgestoken ter gelegenheid van de 400e verjaardag van Québec. Inventief als de Canadezen zijn besloten ze dat het vuurwerk exact 400 seconden moest duren...
O ja, voor de geïnteresseerden: er is - ter gelegenheid van die 400e verjaardag - in Québec vanalles te doen in 2008! Come and see!
En dan is het tijd om huiswaarts te keren... want we hebben besloten om oudejaar @ home te vieren... in Ottawa dus! Als we om 19u in Ottawa arriveren zien we dat er downtown een gigantisch vuurwerk wordt afgestoken... Huh?? Vieren ze nieuwjaar in Canada om 19u 's avonds? We begrijpen er niets van, maar algauw brengt een poster meer duidelijkheid: in 2007 werd 150 jaar Ottawa gevierd en dat feestjaar werd afgesloten met een vuurwerk. En dat vuurwerk begon om 18u57 (cf. stichting van Ottawa in 1857).
Gelukkig was er ook nog een vuurwerk om middernacht :-) En dat vuurwerk zijn we dus wél van dichtbij gaan bekijken. Dat vuurwerk werd afgestoken ter gelegenheid van de 400e verjaardag van Québec. Inventief als de Canadezen zijn besloten ze dat het vuurwerk exact 400 seconden moest duren...
O ja, voor de geïnteresseerden: er is - ter gelegenheid van die 400e verjaardag - in Québec vanalles te doen in 2008! Come and see!
Montréal - dag 4
's Ochtends bezoeken we de Biosphère, het Amerikaanse paviljoen van Expo 67, ontworpen door Rickard Buckminster Fuller, ook wel Bucky genoemd :-) Een visionair als je 't mij vraagt; hij ontwierp o.a. milieuvriendelijke auto's, huizen, etc...
De Biosphère is geleden op het Île-Sainte-Hélène, alwaar we ook het Musée Stewart bezochten. We waren daar de enige bezoekers en kregen prompt een privé rondleiding aangeboden door een gidse in 18e eeuwse klederdracht...
's Namiddags bezochten we het Musée d'Art Contemporain, met o.a. een héél leuke tentoonstelling van de kunstenaar Vik Muniz. Of hoe je kunst kunt maken met ketchup, suiker, chocolade, en zelfs stof uit stofzuigerzakken...
Als kers op de taart bezochten we 's avonds de chocoladebar "Juliette et Chocolat". Steven slurpte er een Irish Chocolate (zoals een Irish Coffee maar dan met chocolademelk i.p.v. koffie) en genoot er van een brownie met frambozen, overgoten met een chocoladesaus met balsamico-azijn... Ik at er een reuzencoupe met ijs, fruit, chocolade en véél slagroom :-) In onze B&B keken we nog naar... Charlie and the Chocolate Factory. Een geslaagde avond dus!
De Biosphère is geleden op het Île-Sainte-Hélène, alwaar we ook het Musée Stewart bezochten. We waren daar de enige bezoekers en kregen prompt een privé rondleiding aangeboden door een gidse in 18e eeuwse klederdracht...'s Namiddags bezochten we het Musée d'Art Contemporain, met o.a. een héél leuke tentoonstelling van de kunstenaar Vik Muniz. Of hoe je kunst kunt maken met ketchup, suiker, chocolade, en zelfs stof uit stofzuigerzakken...
Als kers op de taart bezochten we 's avonds de chocoladebar "Juliette et Chocolat". Steven slurpte er een Irish Chocolate (zoals een Irish Coffee maar dan met chocolademelk i.p.v. koffie) en genoot er van een brownie met frambozen, overgoten met een chocoladesaus met balsamico-azijn... Ik at er een reuzencoupe met ijs, fruit, chocolade en véél slagroom :-) In onze B&B keken we nog naar... Charlie and the Chocolate Factory. Een geslaagde avond dus!
Montréal - dag 3
Onze derde dag Montréal staat in het teken van de moderne tijd: de Olympische spelen in 1976 en de Wereldtentoonstelling van 1967. Onze eerste stop is de Biodôme. Dit imposante gebouw diende oorspronkelijk als velodroom tijdens de spelen van 1976. Het moest een stukje technisch vernuft worden, met een dak dat je kon open- en toeschuiven en van dies meer... Edoch, driewerf helaas, er mankeerde vanalles aan die technische snufjes, en in 1992 veranderde de velodroom in een biodoom. Sindsien krijg je er een levensecht beeld van vier Amerikaanse ecosystemen:
Nabij de biodoom bezoeken we nog het Insectarium en de Jardin Botanique. Die botanische tuin viel in het begin wat tegen: in de winter zien alle tuinen - of het nu Chinese, Engelse, Franse, of Japanse zijn - er hetzelfde uit, dat wil zeggen: bedolven onder een dik pak sneeuw. Maar die teleurstelling maakte al snel plaats voor enthousiasme toen een gids ons vrijwillig een rondleiding in de serres aanbood. Die gids bleek een rasechte fan van het Belgische koningshuis te zijn en vroeg ons gemeend naar de gezondheid van Albert en Paola, de manieren van Laurent, de kindjes van Astrid, etc... Wij stonden daar wat met onze mond vol tanden, want hij wist er duidelijk veel meer van dan wij :-) Gelukkig wist hij ook heel veel over de plantjes en vertelde hij honderduit.
's Avonds maakten we een wandeling naar "Habitat 67", de overblijfselen van de Wereldtentoonstelling van 1967. De paviljoenen van toen vormen nu een indrukwekkend huizencomplex.
's Avonds zijn we Libanees gaan eten in de "Basha", waarna we enórm genoten hebben van de voorstelling " Saltimbanco" van Cirque du Soleil. Echt héél indrukwekkend...!
- Tropisch regenwoud van Zuid-Amerika (met aapjes en tropische vogels)
- Laurentides woud van Noord-Amerika (met een echte lynx!)
- Sint Laurence maritiem ecosysteem (met vissen en watervogels)
- Poolgebieden van Arctica en Antartica (met pinguins enzo)
Nabij de biodoom bezoeken we nog het Insectarium en de Jardin Botanique. Die botanische tuin viel in het begin wat tegen: in de winter zien alle tuinen - of het nu Chinese, Engelse, Franse, of Japanse zijn - er hetzelfde uit, dat wil zeggen: bedolven onder een dik pak sneeuw. Maar die teleurstelling maakte al snel plaats voor enthousiasme toen een gids ons vrijwillig een rondleiding in de serres aanbood. Die gids bleek een rasechte fan van het Belgische koningshuis te zijn en vroeg ons gemeend naar de gezondheid van Albert en Paola, de manieren van Laurent, de kindjes van Astrid, etc... Wij stonden daar wat met onze mond vol tanden, want hij wist er duidelijk veel meer van dan wij :-) Gelukkig wist hij ook heel veel over de plantjes en vertelde hij honderduit.'s Avonds maakten we een wandeling naar "Habitat 67", de overblijfselen van de Wereldtentoonstelling van 1967. De paviljoenen van toen vormen nu een indrukwekkend huizencomplex.
's Avonds zijn we Libanees gaan eten in de "Basha", waarna we enórm genoten hebben van de voorstelling " Saltimbanco" van Cirque du Soleil. Echt héél indrukwekkend...!
Montréal - dag 2
We beginnen onze tweede dag Montréal in het Centre des Sciences. Het is een enorm groot centrum waar erg veel te zien en te doen valt... Als kleine kinderen doen we enthousiast mee aan alle experimenten en als geïnteresseerde volwassenen lezen we aandachtig alle panelen. 's Middags genieten we van een rijkelijke lunch in de microbrasserie Les 3 Brasseurs.
Daarna bezoeken het museum met de beknopte titel "Pointe à Callière - Musée d'archeologie et d'histoire de Montréal" ;-) Dit museum heeft - letterlijk - haar grondvesten op de eerste nederzettingen in Montreal. Na een kort galerijbezoek - met de bevreemdende kunstwerken van Marc Quinn - sluiten we de dag af met een prachtige avondwandeling door Vieux Montréal en een etentje in Le Commensal.
[Voor foto's van de avondwandeling: zie Faits d'Hiver op de blog van Steven]
O ja, we zijn vandaag ook allebei verliefd geworden op een Inuit kunstwerk dat we zagen in een galerij. Om een lang verhaal kort te maken: de galerijhouder deed ons een offer you can't refuse, wij besloten stom genoeg dat we denktijd nodig hadden, en toen we (op 31 december) besloten van het kunstwerk te kopen... bleek de galerij gesloten :-(
We hebben er allebei erg veel spijt van, maar 't is een les voor de toekomst: we moeten sneller beslissen en nog meer ons hart volgen!
Daarna bezoeken het museum met de beknopte titel "Pointe à Callière - Musée d'archeologie et d'histoire de Montréal" ;-) Dit museum heeft - letterlijk - haar grondvesten op de eerste nederzettingen in Montreal. Na een kort galerijbezoek - met de bevreemdende kunstwerken van Marc Quinn - sluiten we de dag af met een prachtige avondwandeling door Vieux Montréal en een etentje in Le Commensal.
[Voor foto's van de avondwandeling: zie Faits d'Hiver op de blog van Steven]
O ja, we zijn vandaag ook allebei verliefd geworden op een Inuit kunstwerk dat we zagen in een galerij. Om een lang verhaal kort te maken: de galerijhouder deed ons een offer you can't refuse, wij besloten stom genoeg dat we denktijd nodig hadden, en toen we (op 31 december) besloten van het kunstwerk te kopen... bleek de galerij gesloten :-(
We hebben er allebei erg veel spijt van, maar 't is een les voor de toekomst: we moeten sneller beslissen en nog meer ons hart volgen!
Montréal - dag 1
Na vijf dagen natuur en sport is het tijd voor... vijf dagen citytrippen! In Montreal verbleven we in de B&B "Couette en Café Cherrier", een uiterst stijlvol ingericht huis in de Quartier Latin. Voor de nieuwsgierigen: wij sliepen in de "chambre crème"...
Op onze eerste dag bezochten we het Musée des Beaux Arts. Naast grote zalen vol kunst van vroeger tot nu, zien we ook een zaal vól met versierde kerstbomen... Wat is kunst, vraag je je dan toch af... Om wat af te koelen, wandelen we door de gezellig drukke winkelstraat St-Cathérine, waarna we weer op temperatuur komen in de immens grote ondergrondse stad.
"In de ondergrondse stad bevinden zich zo’n 1600 winkels, banken, faculteiten, hotels, restaurants, bioscopen, musea en kantoren. Bovendien bevat het complex zeven metrostations, twee treinstations, een busterminal en een hockey-arena. Er zijn meer dan 120 in- en uitgangen, en de ondergrondse stad wordt dagelijks gebruikt door zo’n 500.000 mensen, vooral om het verkeer en de strenge winters te ontwijken. Vanwege deze ondergrondse stad noemt men Montréal soms “twee steden in één”." (bron: Wikipedia)
We sluiten de dag af met een bezoek aan het zeer interessante Centre Canadien d'Architecture en een Aziatisch feestmaal in Restaurant U & Me.
Op onze eerste dag bezochten we het Musée des Beaux Arts. Naast grote zalen vol kunst van vroeger tot nu, zien we ook een zaal vól met versierde kerstbomen... Wat is kunst, vraag je je dan toch af... Om wat af te koelen, wandelen we door de gezellig drukke winkelstraat St-Cathérine, waarna we weer op temperatuur komen in de immens grote ondergrondse stad.
"In de ondergrondse stad bevinden zich zo’n 1600 winkels, banken, faculteiten, hotels, restaurants, bioscopen, musea en kantoren. Bovendien bevat het complex zeven metrostations, twee treinstations, een busterminal en een hockey-arena. Er zijn meer dan 120 in- en uitgangen, en de ondergrondse stad wordt dagelijks gebruikt door zo’n 500.000 mensen, vooral om het verkeer en de strenge winters te ontwijken. Vanwege deze ondergrondse stad noemt men Montréal soms “twee steden in één”." (bron: Wikipedia)
We sluiten de dag af met een bezoek aan het zeer interessante Centre Canadien d'Architecture en een Aziatisch feestmaal in Restaurant U & Me.
dinsdag 1 januari 2008
Ski
En voor onze laatste dag in Mont Tremblant zijn we gaan... skiën! Diegenen die mij kennen weten dat dat niet echt my cup of tea is: veel te steil en veel te snel allemaal... :-S
Maar omdat we zoveel positiefs gehoord hadden over het Mont Tremblant skigebied, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Het skiresort staat trouwens in de top-10 beste skiresorts ter wereld!
En het dient gezegd: het is de moeite! De skipistes geven voor elk wat wils, gaande van gemakkelijk-groen tot expert-zwart. Zelf vond ik het uitermate positief dat op elke zijde van de berg (Noord en Zuid) in megagrote letters stond aangeduid wat de makkelijkste route was :-)
's Avonds hebben we iets héél, héél leuks gedaan: We hebben onszelf verwend in de Spa "Le Scandinave". Echt zàlig. We relaxten in de sauna, in het stoombad, of in één van de twee hete brubbelbaden, met rondom ons verlichte kerstbomen bedolven onder de witte sneeuw. En nadat we helemaal opgewarmd waren: een koud bad natuurlijk! Je kon kiezen tussen een duik in een 'gewoon' koud dompelbad zoals je dat vindt in alle sauna's (13°C) en een onderdompeling in de rivière du diable (2°C). Je kunt je echt niet indenken hoe koud die rivier was: de ijsschotsen dreven voorbij en je kon er ook echt maar een secondje inblijven... Echt een unieke ervaring!
Maar omdat we zoveel positiefs gehoord hadden over het Mont Tremblant skigebied, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Het skiresort staat trouwens in de top-10 beste skiresorts ter wereld!
En het dient gezegd: het is de moeite! De skipistes geven voor elk wat wils, gaande van gemakkelijk-groen tot expert-zwart. Zelf vond ik het uitermate positief dat op elke zijde van de berg (Noord en Zuid) in megagrote letters stond aangeduid wat de makkelijkste route was :-)
's Avonds hebben we iets héél, héél leuks gedaan: We hebben onszelf verwend in de Spa "Le Scandinave". Echt zàlig. We relaxten in de sauna, in het stoombad, of in één van de twee hete brubbelbaden, met rondom ons verlichte kerstbomen bedolven onder de witte sneeuw. En nadat we helemaal opgewarmd waren: een koud bad natuurlijk! Je kon kiezen tussen een duik in een 'gewoon' koud dompelbad zoals je dat vindt in alle sauna's (13°C) en een onderdompeling in de rivière du diable (2°C). Je kunt je echt niet indenken hoe koud die rivier was: de ijsschotsen dreven voorbij en je kon er ook echt maar een secondje inblijven... Echt een unieke ervaring!
Langlauf (2)
Op Kerstdag zelf, een stralende dag, zijn we voor de tweede keer gaan langlaufen. En het was fan-tas-tisch! Een warme zon, pakken sneeuw, en een leuke sport, wat wil een mens nog meer..?
La rivière du diable
Het langlaufgebied
Eekhoorntje
La rivière du diable
Het langlaufgebied
Abonneren op:
Posts (Atom)
