Night @ Gatineau

Toen ik na een mooie dagtocht in Gatineau Parc m'n sneeuwrakketten in de auto aan het laden was, viel me iets op. De duisternis was aan het vallen, en de 'dagjestoeristen' keerden huiswaarts. Maar de echte Canadezen arriveerden pas. Gepakt en gezakt, langlaufski's aan de voeten, een grote rugzak op de rug, een dik ingeduffelde baby op de slee. Ik vroeg me af wat ze van plan waren... gaan skiën in het donker?? Ja dus.

Op witte winteravonden trekken Canadezen bij schemerte de natuur in. Ze skiën naar een hut in het bos, genieten daar van een kaasfondue, kijken naar de sterren, vertellen straffe verhalen. Waarna ze terugskiën.

Ik vertelde m'n Canadese vrienden enthousiast over wat ik die avond gezien had: nachtelijke skiërs in Gatineau Parc! Niemand was verbaasd. "Oh ja, dat deden we vroeger heel vaak met ons gezin" was zowat de meest gehoorde reactie. "Dat wil ik ook!" zei ik. "En liefst nog voor ik terug naar België vertrek!". Mijn gebeden werden aanhoord.

Op een mooie avond, onder de volle maan (jammer van de wolken), was het zover. Mijn nachtelijke skitocht. Een droom die in vervulling kwam. Twee Belgische vrienden die toen bij mij op bezoek waren, Birger en Hannelore, moesten er ook aan geloven. Ik sleurde hen mee op mijn avontuur.

Dat Birger en Hannelore nog nooit gelanglaufd hadden, was een detail. Ze deden het fantastisch.

Birger voor het eerst van z'n leven op skilatten

Maria en Hannelore bij valavond

Na een stevige beklimming bereiken we de hut, Chilly Chally. Eén van de kleinste hutten die ik ooit gezien heb. We pasten er met ons negenen maar net in. Des te gezelliger. We hadden gekozen voor een potluck, en dus had iedereen iets klaargemaakt. We genoten van Mexicaanse quesadilla's en Chinese dumplings die we opwarmden op de houtkachel. Er waren ook slaatjes, brownies, en bagels. De fruitsla werd overgoten met Gentse cuberdon-jenever.

Quesadilla's op de kachel

Potluck in Chilly Chally

Na de maaltijd was het buiten écht donker. De volle maan zat verscholen achter de wolken. We gebruikten onze koplampen om toch iets te zien. Birger en Hannelore kregen elk een rood flikkerlichtje rond hun arm gebonden, "opdat we hen niet zouden verliezen". Yeah, right.

Groepsfoto - klaar voor de terugtocht

De Canadezen waren in geen tijd beneden. Ze sjeezden ons razendsnel voorbij. Bij Birger, Hannelore, en mij ging het minder vlot. Als we met onze ski's in de sporen bleven, gingen we veel te snel. Hoe rem je in godsnaam op langlaufski's? Om niet op elkaar te botsen, lieten we ons gewoon vallen, als dominosteentjes. Veel valpartijen en blauwe plekken later arriveerden we dan toch op de parking, waar onze Canadese vrienden ons lachend stonden op te wachten.

Dit was Canada op z'n best: de combinatie natuur - lekker eten - vrienden, en dat alles besprenkeld met een tikkeltje hippieness. Een overgetelijke ervaring. Merci.