Skoki Loop

Wauw, de tijd gaat snel voorbij. Het is alsof we nog maar net vertrokken zijn en toch is dit al onze laatste trektocht! Een tweedaagse in de Skoki vallei.

Dag 1. 's Ochtends genieten we van een heerlijk ontbijt met verse koffiekoeken in Lake Louise. Ook de Chai Latte (pittige kruidenthee) smaakt heerlijk - dat is trouwens iets dat ik ga missen als ik terug in Belgie ben! We parkeren onze wagen en beginnen aan de wandeling. We horen van de parkwachters dat er enkele weken geleden een grizzly beer met twee cups (baby beertjes) gesignaleerd is in de Skoki vallei. Moederberen met jongen zijn extra gevaarlijk; het wordt dus goed uitkijken...

Zoals we op voorhand wisten, is de aanloop naar de Skoki vallei niet van de mooiste: het is een brede weg die ook door auto's wordt gebruikt. Daarnaast zorgt de uitbreiding van de skiheuvel voor extra veel verkeer.

Maar eenmaal we op het echte wandelpad belanden, wordt de tocht mooier en mooier. We volgen eerst een ietwat drassig paadje in het bos, en worden voorbijgestoken door een cowboy met vier paarden. Hij gaat de Skoki Lodge (een hut niet zo ver van onze kampplek) bevoorraden. Net boven de boomgrens bevindt zich de Halfway Hut, waar we lunchen. De legende gaat dat de geesten van vier verongelukte skiërs er nog elke winteravond komen pokeren...

Brugje nabij de Halfway Hut

We klimmen verder tot aan de Boulder Pass (2345m), waarna we langs de oever van het prachtige Ptarmigan Lake wandelen. Het zicht op het meer verandert bij elke stap en wordt alsmaar mooier. Deze tweedaagse is echt de kers op onze veertiendaagse hiking-taart :-)

Ptarmigan Lake

We klimmen naar de Deception Pass (2475m), waar we niet al te veel van verwachten (gezien de naam). Maar deze pas biedt echt een fantastisch uitzicht op de ganse Skoki vallei en haar omringende toppen. Geen idee waarom ze Deception Pass genoemd wordt...

Zicht vanop de Deception Pass (filmpje!)

Na wat stappen door het bos en langs een bergriviertje, bereiken we de Skoki Lodge (2165m). Deze lodge werd oorspronkelijk (1931) gebouwd voor skiërs, maar ontvangt nu toeristen het ganse jaar door. De lodge is prachtig gelegen in de bergen, naast een bruisende bergrivier. Je kunt er blijven overnachten, maar onze beurs liet dat niet toe ;-). We genoten er wél van een heerlijke kop kruidenthee en versgebakken appelmuffins.

Skoki vallei; als je goed kijkt zie je ons wandelen
(klik om te vergroten)

Pascal geniet van zijn muffin aan de Skokilodge

Ptarmigan? (alpensneeuwhoen?)

Ons eten aan de "bear poles"

De Merlin Meadows Campground ligt 1 km verder bergafwaarts ten opzichte van de lodge. We zetten er onze tent op en maken een late-namiddagwandeling naar Merlin Lake. Volgens ons plannetje is dit wandelpad "niet onderhouden", en dat klopt: we moeten af en toe zoeken naar het paadje. Maar de beloning is groot: het meertje is werkelijk prachtig! Na de afdaling koken en eten we, waarna we de tent induiken, weg van de vervelende steekmuggen.

Op weg naar Merlin Lake

Merlin Lake

Avondzicht op de bergen die Merlin Meadows Campground omringen

Dag 2. Wanneer we 's ochtends ontbijten, horen we enkele wolven huilen. Nog nooit eerder wolvengehuil in 't wild gehoord; zeer indrukwekkend en best ook wel griezelig... De wandeling van vandaag loopt eerst door het bos, naar Baker Lake. Daarna komen we terug op het pad waarlangs we gekomen zijn. We genieten opnieuw van het zicht op het blinkende Ptarmigan Lake, en dalen dan af langs het bekende pad (Boulder Pass, Halfway Hut, etc.).

Weerspiegeling

Baker Lake

Koekoek!

Groepsfoto bij de Halfway Hut

Tijdens de afdaling terug naar de auto, blikken we terug op onze trekkings doorheen de Canadese Rockies. Iedereen is tevreden van de reis. Wat de beren betreft, heerst een dubbel gevoel. Enerzijds zijn we opgelucht, omdat we geen gevaarlijke 'bear encounters' hebben meegemaakt. Anderzijds zijn we een beetje teleurgesteld, omdat we nu geen enkele beer gezien hebben (de zwarte beer op de autobaan buiten beschouwing gelaten). Waarschijnlijk hebben we teveel gekletst en gezongen tijdens onze tochten ;-)

Terwijl we ons gerief in de auto laden, komen twee 'bear patrols' op ons af. Of we weten dat er hier veel buffaloberries (soort rode besjes) groeien, en dat dat het lievelingseten is van beren? Nee dus. Zij hadden een beer gezien toen ze naar hier reden, en raadden ons aan extra voorzichtig te zijn en vooral niet te stoppen als we een beer zouden zien. Kwestie van de beestjes niet 'gewend' te laten worden aan mensen en auto's.

Wij rijden extra langzaam terug naar Lake Louise. Tot Pascal plots luidkeels roept "een beer, kijk daar, een beer!". Wij dachten eerst dat hij een grapje maakte, maar nee, hij was serieus :-). In de struiken tsjokte er inderdaad een bruinachtige beer van bessenstruik naar bessenstruik. We dachten eerst dat het een grizzly was, maar dat bleek achteraf fout te zijn. Het is een bruine zwarte beer, want ja, zwarte beren kunnen ook bruin zijn ("kaneelberen"). Tegen alle advies in, stoppen we even met de auto om enkele foto's te nemen, waarna we content doorrijden. Nu is onze reis voor de volle 100% geslaagd.

Bruine zwarte beer

Op weg naar Banff zien we trouwens ook nog een zwarte zwarte beer langs de weg! De berenteller staat nu op 3 en onze reis is nog niet gedaan... In Banff genieten we van een feestmaal in de Elk & Oarsman, en gaan dan slapen. Deze keer niet in een HI hostel, maar in de SameSun.