Vrijdag onderging ik een hartoperatie. De weken ervoor ben ik doodsbang geweest; duizend-en-één “wat als” vragen spookten door m’n hoofd. Uiteindelijk bleek dat nergens voor nodig – de medische wereld staat écht al ver. Ik bleef wakker tijdens de operatie en stond (of beter: lag) versteld van zoveel technisch vernuft.
Twee dagen na de operatie zit ik in m’n tuin zelfgemaakte rijstpap te eten. Ik bedenk me plots dat ze dat daarboven ook eten, met gouden lepels. Een korte zinsverbijstering overvalt me: f*ck, wie weet is het écht misgelopen tijdens de operatie, en zit ik hier toch bij Sint-Pieter. (in de optimistische veronderstelling dat mijn zonden te overzien waren)
Maar nee, ik zit hier verdomme écht in mijn eigen tuin rijstpap te eten. In de zon. Vrienden op bezoek. Chocolade als cadeau. Lieve kaartjes en smsjes. Heaven on earth: the one and only.
3 opmerkingen:
Genieten maar! Dat doet je weer beseffen hoe fragiel het leven eigenlijk is en hoe zwaar we met ons gat in de boter zijn gevallen...
Ben supercontent dat alles vlot verlopen is!
Dikke knuffel
Wel even verschieten bij het lezen van dit bericht. Maar dan maken we ons meteen de bedenking dat we blij mogen zijn dat we nu leven en geen vijftig jaar geleden.
In ieder geval héél véél sterkte toegewenst bij het verdere verloop van het genezingsproces! Hopelijk mogen het meeleven en de steun van familie en vrienden daar alvast toe bijdragen. Van harte!
Een reactie posten