Wine tasting & shopping

Toen ik op vrijdagavond thuis kwam van het werk, lag er een postpak op mij te wachten... Ik wist natuurlijk al een beetje wat erin zat, want ik had een lange, lieve brief geschreven naar de Sint. (lees: ik had via Skype aan mijn ouders laten weten waarmee ze ons een plezier konden doen ;-)

En ja hoor, ik was blijkbaar braaf geweest dit jaar, want de Sint had mijn orders opgevolgd. In het pak zat de "Kolonisten van Catan" - het kaartspel voor twee spelers. Dankjewel Sinterklaas ;-)

Ik kon natuurlijk niet wachten om het spel te spelen. Tegen dat Steven en ik de spelregels doorgenomen hadden, waren we al een goed uur (en vele discussies :-) verder ... Maar de beste manier om "de Kolonisten" te leren, is het spel gewoon spelen natuurlijk. En dat hebben we dus gedaan. Het spel is niet zo makkelijk - zeker niet als je 't voor 't eerst speelt. Maar het is wel héél leuk! Zeker als je overtuigend wint... *grijns*

Op zaterdagavond waren we bij bevriend koppel - echte, gediplomeerde wijnkenners - uitgenodigd voor "wine tasting". Dat koppel had een aantal wine tasting avonden georganiseerd om geld in te zamelen voor "charity" (liefdadigheids-organisaties). Maar jammer genoeg (?) hadden ze van elke fles wijn nog een paar glazen over, en die konden daar nu toch ook niet blijven staan, niewaar ;-)

Steven en ik daar dus naartoe. En ewel, 't was de moeite. Die paar flessen, dat bleken er een stuk of 15 (!) te zijn, en nog niet van de minste. Als ik het me goed herinner (*kuchje*) hebben we met ons vieren een stuk of 5 flessen witte wijn en een stuk of 5 flessen rode wijn soldaat gemaakt. De laatste 5 hebben we maar laten staan...

En 't was echt heel interessant. We hebben veel geleerd. Hoe we moesten ruiken, proeven, slurpen, ... Hoe we de wijn op onze tong moesten laten ronddraaien. Hoe we aardbei, bessen, eik, aarde, en bloemen in onze wijn konden proeven. En nog zoveel meer... maar dat schiet me nu eventjes niet te binnen...

Als 'dessert' hebben we mogen proeven van de typisch Canadese ijswijn. Dat is wijn die gemaakt wordt van druiven die pas geplukt mogen worden als het gevroren heeft. Door die bevriezing bevatten de druiven erg veel suiker, waardoor er een zoete, witte wijn onstaat. En amai, dat was echt mijn ding, die ijswijn! Zoooooo lekker! Dat was nu eens echt een geslaagde avond sie.

Op zondag zijn we eerst gaan lunchen in Zak's - lekker eten in een 'fun atmosphere'. En daarna zijn we gaan shoppen. Steven had een nieuwe winterjas nodig en ik had nieuwe winterschoenen nodig - doch dit alles terzijde. Ik zou jullie willen vertellen over de immens overweldigende (en bijwijlen vaak kitscherige) kerstsfeer die hier in alle winkels hangt. Maar dat is niet zo makkelijk - het is iets dat je moet horen (live gezongen kerst gospels! 1000 keer jingle bells op de radio! hohoho!), ruiken (dennennaalden! warme chocomelk! kastanjes!), en vooral zien (kerstbomen! kerstballen! kerstslingers! kerstmannen! kerstsleeën! plastieken rendieren!).

Je kunt er hier echt niet onderuit - de kerstsfeer die hangt overal. Het is lang geleden dat ik me nog zo "kerstachtig" gevoeld heb. En we hebben nu nóg een kleine maand te gaan tegen dat 't zover is... Nu maar hopen dat ik het tegen dan niet beu ben, al dat kerstgedoe.

Winterimpressie

De eerste-sneeuw-die-blijft-liggen

Het heeft gesneeeeeeuuuwd! En nu echt hé, er ligt een pak van wel 10 cm dik, de vlokjes dwarrelen nog steeds uit de lucht en de hemel ziet zwanger van nog méér sneeuw. Ik ben vanochtend te voet naar 't werk gegaan, kwestie van nog eens de sneeuw onder m'n voeten te horen kraken. Dat was lang geleden...

Het geluid van sneeuw onder je voeten:

Als er nog niemand opgelopen heeft: krààààk kràààk kràààk
Als er al een paar mensen je zijn voorgegaan: tsjop tsjop tsjop
Als er al veel mensen zijn gepasseerd: splash splash splash

De mensen die op de poll op november hebben gestemd, hebben dus ook een ietsiepietsie gewonnen, al was de vraag wel degelijk "wanneer valt de eerste sneeuw" en niet "wanneer valt de eerste-sneeuw-die-blijft-liggen". Maar allé kom, de jury is in een goede bui vandaag; diegenen die op november gestemd hebben krijgen bij een bezoek aan onze B&B een dikke kus van de vrouw des huizes (en een teusje kinderchampagne ;-)

Het is nu ook tijd voor een nieuwe poll: Steven en ik hebben gisteren onze kerstvakantie geboekt en jullie mogen raden waar we naartoe gaan... Feel free to vote! (zie rechterkolom)

Logboek Vlaamse parlementsleden

Zoals je op eerdere posts al kon lezen, was hier in de maand oktober een schare Vlaamse parlementsleden op werkbezoek. Als bij toeval kwamen Steven en ik twee van die parlementsleden tegen in Gatineau park; en had ik een paar dagen later de eer de ganse groep te onmoeten (lees "De eerste Belgen").

Ewel, één van die parlementsleden houdt een logboek bij van dat werkbezoek. Dat logboek bestaat uit drie filmpjes. En... ik kom voor in één van die filmpjes (filmpje nummer twee).

Het doet wat vreemd om mezelf zo te zien, maar al bij al valt het nog mee... Je moet weten dat het interview gebeurde ergens in een onderaardse gang op Carleton University, tussen twee 'workshops' door. Het was totaal onverwacht, ik was nergens op voorbereid. En 't moest in één keer gedaan zijn; er was maar één 'shot' en het is dat shot dat je te zien krijgt. Nu, als je nog altijd zin hebt om te kijken, hier vind je een link naar de filmpjes:

Filmpje 1
Filmpje 2
Filmpje 3

PS In deze filmpjes zijn sommige passages zijn nogal politiek getint, maar daar moet je je niet teveel van aantrekken ;-)

Free flu shot & de Kerstman

Ze zijn hier in Canada nogal bang van de griep. Met als gevolg dat je hier overal om je "free flu shot" (= gratis griepvaccinatie) kunt gaan. Ik was deze week al om mijn prik geweest op de universiteit. Zaterdagochtend is Steven naar het "Glebe Community Centre" geweest om zijn prik, en ik ben meegeweest om zijn handje vast te houden... en omdat er opnieuw een "bake sale" was natuurlijk :-)

Alles was perfect georganiseerd. De lange rij wachtenden passeerde langs een grote tafel vol lekkers (cakes, taarten, etc.) die verkocht werden voor een goed werk. Ik zag sommige mensen nog snel-snel een muffin in hun mond proppen voordat ze aan de beurt waren. Kwestie van hun angst-voor-de-prik te ver(g)eten ...

Steven kreeg zijn prik van een lieve, Afro-Canadese verpleegster. De vele kindjes die - al dan niet huilend - hun prik doorstonden kregen grappige stickers. Kortom, alles verliep er op wieltjes.

Op weg naar huis zagen we een grote stoet passeren door Bank Street. En de reden voor de stoet was... de aankomst van de kerstman! Jaja, je leest het goed: de kerstman is hier al in 't land! Kwestie van het grote zwarte gat tussen Halloween en Kerstmis op te vullen (Sinterklaas bestaat hier niet). Bij ons dus geen acties zoals "Geen kerstgedoe voor 15 december" maar wel een full-blown kerstsfeer. De winkels liggen hier al vol met (plastieken) kerstbomen, kleurige kerstballen, en glinsterende slingers. Nu die sneeuw nog en we gaan de perfecte 'white christmas' tegemoet :-)

Die stoet was trouwens echt oneindig grappig. 't Was precies de caravalstoet in Aalst! Onder een stralende hemel reden versierde wagens voorbij. Loeiharde muziek, zakken vol snoep, vele lachende gezichten. Mensen die al vroeg op voorhand post hadden gevat in Bank street, gezeten op een stoel, dekentje over de schoot. En helemaal op 't einde van de stoet: een luidkeels "Ho ho ho" roepende kerstman. Op een wagen vol met - bewegende! - rendieren. De kitsch is de wereld nog niet uit :-)

Naomi Klein

Maandag zijn we - in een volledig uitverkochte zaal - gaan luisteren naar Naomi Klein. Het was echt razend interessant. Een heel knappe madam met straffe ideeën. Er werd eigenlijk van haar verwacht dat ze zou praten over haar boek "Shock Doctrine", dat gaat over de opkomst van het rampenkapitalisme. Maar mevrouw Klein lapte die regels aan haar laars en in plaats van haar boek samen te vatten, vertelde ze honderduit. Ze heeft - sinds de uitgave van haar boek - al zoveel nieuwe voorbeelden gevonden die haar theorie staven, en wou die niet verborgen houden voor ons. Ze vertelde over de ziekenhuizen in New Orleans, over de bosbranden in Californië, over de ziekenzorg in Amerika, etc...

Ze was heel ad rem, niet bang om haar mening te geven over de huidige politieke situatie in Canada (ook al ging die in tegen de mening van vele toeschouwers), en bovendien nog grappig ook! Echt waar, een intelligente vrouw en een interessante avond.

Remembrance day en Rideau river

Op 11 november was het hier "Remembrance Day". Dat is de dag waarop de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog (en alle oorlogen en gewapende conflicten sindsdien) worden herdacht. Er waren duizenden, duizenden Canadezen afgezakt naar het centrum van Ottawa. De meeste hadden een rode klaproos op hun kledij gespeld, refererend naar het gedicht "In Flanders Fields".

[voor foto's: zie website Steven]

Het was een heel indrukwekkende ceremonie; de gezichten van de veteranen spraken boekdelen. De oorlog speelde zich opnieuw af, in hun hoofd; ze zagen alles opnieuw gebeuren. Het werd één veteraan zelfs teveel, hij kreeg een hartaanval en zeeg neer. Gelukkig paste een vrouw snel EHBO toe en zou de man het alsnog gehaald hebben...

Vol van emoties zijn we dan gaan fietsen langs de Ottawa rivier. Deze rivier loopt evenwijdig met het Ottawa kanaal, maar is onbevaarbaar. De splitsing tussen de rivier en het kanaal wordt "Hog's back" (= achterste van een mannetjeszwijn) genoemd, omdat de houten vlotten waarmee men vroeger de rivier afvoer, 'daar' (= in het spleetje van de poep :-) altijd bleven steken...


We zagen ook veel Canadese ganzen, 't was precies de Bourgoyen :-) En ook eekhoorntjes, ze zijn zo grappig, ik krijg er niet genoeg van...

Cinema's

Ze hebben hier véél cinema's in Ottawa. We hebben er reeds twee geprobeerd en die zijn ons héél goed bevallen! Een kort verslagje.

Dicht bij ons huisje heb je "Mayfair Theatre". En - zoals de naam het zelf zegt - dat is een klassiek theatergebouw (uit 1932) dat nu gebruikt wordt om films in te draaien. Er is maar één zaal en het interieur is echt gezellig en uniek; met rode gordijnen die openzwaaien zodra de film begint. Héérlijk nostalgisch. Er staat ook een piano waarop iedereen mag spelen voor de film begint.

In de Mayfair spelen ze vooral niet-commerciële, Europese films. Wij gingen kijken naar de Deense comedie "Direktören for det hele" en de Franse comedie "La doublure". Jawel, twee films voor de prijs van één: je mag er gewoon blijven zitten :-) Een ticketje voor één avondje met twee films kost 6 Canadese dollar, dat is ongeveer 4 euro. Voor de prijs moet je 't dus niet laten...

In het centrum van Ottawa ("downtown" zoals ze hier zeggen) heb je de "Bytowne Cinema". Ook een heel gezellige cinema met maar één zaal en - opnieuw :-) - rode gordijnen! In de Bytowne gaan ze prat op hun beroemde popcorn. Op hun website staat dat "there is nothing remotely healthy about it". Dat betekent zoveel als "niet zo gezond maar wel lékker", of nog "hoe vettiger hoe prettiger" :-) Wij hebben die popcorn natuurlijk geprobeerd en ik moet toegeven: ze is echt fabulous... Ze scheppen eerst een reusachtige zak vol popcorn en dan gieten ze er nog wat gesmolten boter over... Ongelofelijk...

Een ander positief punt aan de Bytown is dat ze een "tip jar" (= een pot voor wisselgeld) hebben waarvan ze de inhoud elke maand aan een goed doel schenken. Deze maand is het een organisatie die werkzaam is in Darfur.

Wij zijn gisteren in de Bytowne gaan kijken naar de nieuwe film van Ang Lee, "Lust,Caution", een film waarover we nog de ganse avond nagepraat hebben. Tickets kosten daar ook 6 Canadese dollar voor één film (maar hier mag je niet blijven zitten).

Conclusie van dit verhaal: het is zàlig om hier in Ottawa (toch nog altijd een hoofdstad, al merk je daar niet zoveel van) dergelijke gezellige cinema's te vinden :-) Laat die barre, koude, donkere winter maar komen...

das Binntal

Update: filmpje ook direct te vinden op:
http://www.tsr.ch/tsr/index.html?siteSect=500000&program=89#program=89;tab=loadprogram;vid=8396960

Als je wilt weten...

• waar ik praktisch elke zomer op reis ga om de batterijen weer op te laden
• waar ik ook deze zomer naartoe geweest ben, samen met Steven, Riet, en Martijn (zie onder label Zwitserland)
  
• waar mijn tante en haar Zwitserse man Pius wonen, leven, en werken
• waar je kunt proeven van de lekkerste kaas, de meest verse forel, en de enige echte "café fertig"
• waar je kunt genieten van wandelingen in een prachtige, ongerepte natuur
• waar je zeker ooit in je leven naartoe moet...
  

dan moet je zeker dit filmpje bekijken!

1. Ga naar de site www.tsr.ch
2. Helemaal linksboven bij "Visionner les émissions" kies je voor "Passe-moi les jumelles"
3. Dan kies je voor "Un village au bout du monde"
4. Je krijgt een leuk filmpje van ongeveer 17 minuten te zien. Enjoy!
   

Het land zonder regering

Nee hoor, België is in het buitenland niet enkel bekend om zijn smeuïge chocolade, zijn lekkere frietjes, zijn ongeëvenaard bier. Ook de negatieve kantjes van ons landje zijn hier bekend.

Iedereen die ik hier tegenkom (en dat zijn niet enkel Canadezen maar ook Chinezen, Fransen, Ijslanders, Macedoniërs, noem maar op!) vraagt me of ik afkomstig ben uit "that country without government". Slik. Ja dus.

We waren jarenlang "het land van Dutroux"; nu zijn we "het land zonder regering".

Laat ons dus maar hard werken aan de promotie van chocolade, bier en friet ;-)

Snoep gezond...

... eet een appel!

Watervallen, wasabi, en bevers

We zijn gisteren (zaterdag) naar de "Chutes" (watervallen) van de Rideau rivier geweest. Namelijk daar waar de Rideau rivier uitmondt in de Ottawa rivier. De Ottawa rivier scheidt het Engelstalige deel van Ottawa (gelegen in de provincie Ontario) van het Franstalige deel van Ottawa (gelegen in de provincie Quebec). Als je ziet met welk geweld de Rideau rivier zich in de Ottawa rivier stort, begrijp je waarom ze het Rideau kanaal hebben aangelegd...

Voor de verandering eens niet enkel een foto...

... maar ook een filmpje :-)

's Avonds zijn we héérlijk gaan eten in een Japans/Koreaans restaurant. Zeg zeker nooit "Japans" tegen ander Aziatisch eten, zoals Chinees, Indisch, of Vietnamees. Japans eten is echt helemaal anders. We aten sushi, rauwe vis, tempura, rijstbolletjes, scampi, en bulgogi (= een Koreaanse specialiteit; gemarineerd vlees). We hebben bovendien veel bijgeleerd:

- Dat kleine groene bolletje op je bord, dat eruitziet als avocadopuree, mag je niet in één keer in je mond steken. Het ís namelijk geen avocado, maar wasabi. En wasabi is pikant, héél pikant. De chef van het restaurant legde ons uit dat je een beetje van dat bolletje over je rauwe vis moet smeren. Het geeft smaak aan de vis en doodt bacteriën. Jammergenoeg was dat bolletje al in mijn keel verdwenen en stond mijn keel in brand. Maar alle bacteriën waren daar nu wel dood. Nèh.
- Een sushi mag je niet proberen te 'snijden' met je stokjes. Een sushi moet je in één keer in je mond steken.
- Toen we de (Koreaanse) chef van 't restaurant vroegen wat het verschil was tussen de Japanse en de Koreaanse keuken, antwoordde hij: "De Japanse keuken is gezond, de Koreaanse keuken is lékker" :-) Ik ga daar trouwens niet mee akkoord hoor, mijn Japans gerecht was echt heerlijk!
- Tot slot heb ik mijn talent in het eten met stokjes nog wat verbeterd ;-)

Vandaag (zondag) wou ik natuurlijk per sé naar dat meertje met de bevers, dat Steven op zijn verlofdag 'ontdekt' had. Het was de lange klim-met-de-fiets waard! Het meertje zat echt vol bevers. Ze waren druk in de weer met het maken van hun nest (burcht). Het was echt koddig om de beestjes te zien zwemmen, klauteren, plonzen... Als bewijs nog een filmpje... Let vooral op de grote tak die het beestje meesleurt!

Verjaardagsfeestje

Gisteren, vrijdagavond, hebben we een verjaardagsfeestje gegeven. Voor onze nieuwe vriendjes en vriendinnetjes hier. En 't was heel plezant! Zelfs zo plezant dat de ever-taking-photographs Steven zijn camera volledig uit 't oog is verloren :-) Géén foto's dus, van gisterenavond. Wél: veel mooie herinnerigen, leuke cadeautjes, goeie restaurant-tips (hét gespreksonderwerp van de avond), en nog een paar nieuwe vriendjes bij :-)
Een héél geslaagde avond.

Steven's verlofdag

Op 1 november hebben jullie daar in België verlof hé? Hier in Canada is dat géén verlofdag... Maar omdat Steven "home office" doet voor zijn bedrijf ergens in de Westvlaanders, had hij wél verlof. Hoe het met mijn "recht op verlof" zat, was minder duidelijk; maar aangezien ik maar liefst drie meetings had, ben ik gaan werken. Steven, daarentegen, heeft van zijn verlofdag gebruik gemaakt om te gaan fietsen in Gatineau Park. Zijn doel-van-de-dag was: véél verder geraken dan dat we de vorige keren geraakt waren. Hij was er heilig van overtuigd dat dat ging lukken, want nu had hij zijn traag vriendinnetje niet aan zijn been natuurlijk :-)

En het is hem gelukt! Hij is helemaal tot aan Champlain Lookout gefietst. Hij heeft een prachtige dag gehad en veel beestjes gezien... *zucht* Ik moet toegeven dat ik wel een beetje jaloers was toen hij thuiskwam met al die mooie verhalen. (Van die drie meetings die ik had is er trouwens géénéén (!) doorgegaan; twee van de drie werden uitgesteld en de laatste werd gewoon gecanceled .... grrrrr!). Anyway, hieronder een fotoreportage van Steven zijn dagje verlof!

Als je Steven eens hoort moet je hem zéker vragen om het geluid dat dit beestje maakt, achter te doen. He's doing great :-)

De Canadese bever, het nationale dier van Canada

... en het gebied waar de bever leeft

Als je goed kijkt zie je hier een hert tussen de bomen

Uitzicht vanop Huron Lookout
(klik op de foto als je ze wilt vergroten)

Uitzicht vanop Champlain Lookout
(ook deze foto kun je vergroten door te klikken)

Midden in het bos staan idyllische chaletjes en in die chaletjes brandde een écht haardvuur! Gezelligheid troef dus.

De volgende keer ga ik zéker weer mee fietsen...! En dan doen we in onze thermoskan warme chocomelk i.p.v. warme thee. Als dat geen gezellig idee is :-)

Halloween

Op 31 oktober wordt Halloween gevierd. Je kunt er voor zijn (leuk, die pompoenen!), je kunt er tegen zijn (véél te commercieel enzo) maar ontsnappen doe je er - hier in Canada - niet aan. Het is een dag waar jong en oud naar uit kijkt; een-dag-uit-de-duizend (of beter: een dag-uit-de-driehondervijfenzestig :-)

Het begint eigenlijk al weken op voorhand. Mensen 'versieren' hun huizen met afgrijselijke maskers, ratelende geraamten, vliegende vleermuizen en uitgesneden pompoenen. In de voortuintjes worden pseudo-grafzerken neergepoot.

Op Halloween zelf startte ik mijn werkdag met een heuse Halloween-labmeeting. Alle collega's waren verkleed, gaande van monster tot piraat tot heks. Er was een gigantische hoeveelheid aan taarten, koeken, muffins, cakes, en brownies. En tussen al dat vreten door, probeerden we ons serieus te houden en een artikel te bespreken...

's Avonds haastte iedereen zich naar huis. De kinderen uit de buurt komen dan immers langs om "trick-or-treat" te doen, wat zoveel betekent als: "geef me snoep of anders doe ik je iets". In werkelijkheid gaat het er veel minzamer aan toe. Er is bij ons in de buurt een soort ongeschreven regel: Als je een pompoen buiten zet, betekent het dat je een voorraad snoep in huis hebt. Als je niets buiten zet, dan gaan de kinderen je huis zonder meer voorbij (en riskeer je dus ook geen 'trick').

Onze huisbaas, de Chinese mister Lee, had natuurlijk wél een pompoen buitengezet. Van zodra het donker werd, kwamen de eerste kindjes langs. De meesten waren nog erg klein en waren dan ook vergezeld van hun ouders. Stuk voor stuk waren ze volledig uitgedost - we zagen prinsesjes, piraten, spoken, monsters, enzomeer. En Steven en ik maar snoepjes uitdelen...


Later op de avond kwamen de oudere, stoerdere kinderen; nu níet vergezeld van hun ouders en vaak ook minder uitgebreid verkleed. Er zaten ook enkele 'professionals' tussen: oudere gasten die met een reusachtig-grote juten zak alle huizen afliepen om zoveel mogelijk snoep bijeen te krijgen...

Het was eens een belevenis voor mij en Steven om Halloween hier mee te maken, maar de Halloween die hier 'gevierd' wordt ligt toch mijlenver van wat het oorspronkelijk was (All Hallows Eve - Keltisch 'oudejaar' en tevens terugkeer van de geesten van gestorvenen).

En - o ja - het was toevallig ook nog mijn verjaardag, de 31e. Maar met die ganse Halloweensfeer was zelfs Steven die een beetje uit het oog verloren (lees: rats vergeten)... Ik had hem nochtans - hint hint - laten weten dat ik wel blij zou zijn met een fles van mijn lievelingsdrank. Maar de hints waren blijkbaar niet goed begrepen (hij is dan ook een màn ;-) en dus had hij mij een grote pumkin-pie (pompoentaart) gekocht. Maar omdat ik die dag zó versuikerd was, hebben we toch een dagje gewacht tegen dat we die aangesneden hebben...

Voor mijn verjaardag kreeg ik wél veel leuke, grappige, originele, en lieve mailtjes, e-cards en kaartjes-die-met-de-post-verzonden-worden :-) waarvoor een dikke, welgemeende DANKJEWEL