Prairiehond

Toen ik vorige week van de unief naar huis wandelde, zag ik iets bewegen in het gras. Ik was ervan overtuigd dat het raccoons (wasbeertjes) waren; ik verlang al zoooo lang om die eens in 't echt te zien. Toen ik enthousiast mijn verhaal deed aan Steven, vond hij het nogal verdacht dat ik bruine wasbeertjes had gezien. Wasbeertjes zijn namelijk niet bruin. Steven besloot de proef op de som te nemen, en de volgende dag gingen we dus op wasbeertocht.

We zagen de beestjes opnieuw, en ik moest mijn ongelijk toegeven: het waren geen wasbeertjes maar marmotjes! Toen we ons verhaal een paar dagen later aan enkele Canadese vrienden vertelden, zeiden die ons dat we 't opnieuw mis hadden. Het zijn namelijk ook geen marmotten maar wel prairiehonden. Zelf weet ik het niet wat het verschil is tussen marmotten en priariehonden; 't zijn gewoon allemààl schattige beestjes!

Friends

Nog eens een postje over onze vrienden hier. Moeilijk om te beschrijven hoor, vriendschap is eerder iets dat je moet voelen vind ik, maar kom, let's give it a try.

Nog vóór ons bezoek aan België, zijn we met Ana, de vriendin uit Macedonië, eens goed uitgeweest in Ottawa. Jawel, naar cafés, bars, disco's en van dies meer. We bezochten onder andere de "Helsinki Lounge", de "Velvet Room", en de "Fat Tuesdays". Veel gekletst, gedronken, en zelfs gedanst! Ana is echt een leuke, lieve vriendin. Ze heeft ook al veel meegemaakt (lees maar hier) en heeft dus altijd wel één of ander spannend verhaal klaar. We wisselen ook vaak kooktips en zakjes thee uit. Anyway, dat avondje (+nachtje) uit smaakte naar meer, en we zijn dus zeker van plan om nog eens samen uit te gaan. Wordt vervolgd...

Vorig weekend waren Steven en ik uitgenodigd op de - langverwachte - "beer night" bij Nicole en Stryker. Dat zijn de vrienden waarmee we ook op skiverlof geweest zijn, en 't zijn echt geestige (vraag maar na bij Gwen en Joos :-). Stryker is van Saskatoon helemaal naar hier (Ottawa) gereden, en da's duizenden kilometers lang. Onderweg stopte hij af en toe om de plaatselijke bieren te kopen. Jammer genoeg hebben niet al zijn aanwinsten de vrieskou overleefd - er zijn een aantal flesjes gesprongen. Maar niet getreurd, er waren nog genoeg flesjes over en de bierproeverij was een méér dan geslaagde avond! Vooral Steven was in zijn nopjes; hij houdt een lijst bij van alle Canadese bieren die hij hier proeft (lees hier). We hebben veel gelachen - het deed me bijwijlen denken aan de amusante kotfeestjes van zovele jaren geleden. Nicole is ook een goede collega, ze zit de bureau naast mij en is al even chocoladeverslaafd als ik. We nemen dan ook af en toe eens samen een chocoladebreak :-)

Stryker en Glen	Ik, Carla, en de twee Nicoles

Carla, het meisje met het groene topje op de foto hierboven, is samen met Derek. Carla en Derek zijn allebei buitensport mensen die ons al véél goeie tips-voor-trips gegeven hebben :-) Toen ik hen vertelde dat ik - samen met het vertrek van onze bovenburen - ook mijn geleende fiets kwijt was, kwamen ze meteen met een oplossing aanzetten. Derek werkt namelijk als vrijwilliger in een soort "fietsenherstelplaats" genaamd Re-Cycles Bicycle Co-op. En daar komen af en toe 'afgedankte' fietsen binnen. Een paar dagen geleden stond Carla (ook een collega) plots aan m'n deur met een klein sleuteltje. "It goes with a bike" zei ze lachend, en ja hoor: buiten stond een knalrode fiets op mij te wachten! Er moest wel nog één en ander aan gerepareerd worden, en dus zijn Steven en ik op een mooie lenteavond langsgegaan in de fietsenherstelplaats. Een heel leuke plek, gonzend van activiteit en behulpzame mensen. Uuuuren heb ik geknutseld aan mijn fiets, maar nu loopt ie weer op wieltjes (haha). En dat gaf echt een enorme voldoening, zo rijden op een zelf-opgeknapte fiets. Gatineau Parc, here we come!

Ik (met zwarte olievlek op de wang) en Derek	The pump & me

En dan is er natuurlijk ook nog Mike, ook een collega-next-door die meerdere keren per dag binnenspringt om een babbeltje te slaan. Hij is gefascineerd door de politieke situatie in België en vraagt geregeld of we nog niet gesplitst zijn. Hij slaat België en Holland ook af en toe door elkaar; zo is hij er nog altijd van overtuigd dat ik thuis op klompen rondloop :-) Verder weet hij wel veel van Europa en hij is van plan daar ooit een aantal weken rond te trekken. Mike zit ook in het dodgeball team waar Steven in meespeelde en samen hebben ze al veel plezier gehad. Hij is redelijk verlegen maar eenmaal hij zich op zijn gemak voelt, is er geen houden aan en grapt hij voortdurend.

Last but not least zijn er ook nog Ruby en Dave, onze vrienden de wijnkenners (lees hier). Naast wijnkenners zijn het ook spelletjesfanaten en hebben ze - op ons aanraden - de Kolonisten van Catan gekocht. Een spelletjesavond staat dus ook nog op ons programma. Ruby ontpopt zich in de lente ook tot een ware "magnolia hunter" en laat me dan weten waar in de buurt ik bloeiende magnoliabomen kan vinden. En ik kan je verzekeren: dat zijn echt prachtige bomen en ze ruiken nog eens héérlijk ook! Echt grappig om zo'n vriendin te hebben. Ze hebben trouwens ook een eigen zeilboot en wie weet mogen we deze zomer eens mee gaan varen...

Dodgeball

Op aanvraag, een filmpje van Steven die dodgeball speelt, en ook net iemand raakt. En mensen raken, da's net de bedoeling van het spel. Meer uitleg over de spelregels van deze gekke sport vind je bij de "comments / reacties" van deze post.

Ik moet toegeven dat ik best wel trots ben op mijn dodgeball-player. Steven is zo'n beetje de sterspeler van het team, ze noemen hem ook wel "the bullet" omdat hij zo vaak raak schiet ;-)
Dat hij de eerste drie dagen nà de match nog elke avond neut over zijn pijnlijke arm, dat weten zijn teamgenoten natuurlijk niet...

Het dodgeball verhaal is nu voorbij, want het was maandag de laatste match, die ze trouwens met glans gewonnen hebben. De overwinning werd natuurlijk gevierd op café, maar daar zijn géén foto's van ;-)

En toch... hélemaal voorbij is het dodgeball verhaal nu ook weer niet... Er volgt nog een vervolgverhaal - wat zeg ik, een apotheose - in juni. Keep you posted!

De wiet-factor

De voorbije zes maanden zag het reusachtige grasplein voor Parliament Hill er altijd vredig uit. Groen tot midden november, en dan wit wit wit tot eind maart. Toen we 't voorbije weekend nog eens 't stad introkken, konden we onze ogen bijna niet geloven. Het grasplein zat werkelijk vól mensen. Er was bijna geen gras meer te zien. Het is moeilijk te omschrijven wat de sfeer daar zo ongeveer was, maar laat ik het zo proberen:

• Men neme de na-de-examens sfeer op de Graslei in Gent.
• Men voegt daar de ongedwongen sfeer aan toe van het Amsterdamse Vondelpark.
• Deze combinatie mengt men met het sfeertje dat heerst op een goed openlucht muziekfestival.
• Dit alles kwadrateert men met een grote portie muziek, dans, en gezang.
• Tot slot verheft men alles met de wiet-factor ;-)

Jong en oud; punker, skater, rapper, en hippie; ... 't was alsof gans Ottawa op zondag afgezakt was naar Parliament Hill (en de omringende stadsparken). Ik kan jullie enkel een impressie geven van wat onze ogen zagen; om te horen wat onze oren streelde en om te ruiken wat onze neus prikkelde, zul je zelf eens naar Ottawa moeten afzakken...

Terug in Canada

Na een vlotte maar toch vermoeiende vlucht, op zaterdagavond 12 april veilig en wel terug in Canada aangekomen. Het land had een ware metamorfose ondergaan. Het had de voorbije twee weken blijkbaar goed gedooid, met ware overstromingen tot gevolg (zie hier). Die hebben we -gelukkig- allemaal gemist. We herkenden ons tweede thuis bijna niet meer. De sneeuw was weg. Er was - sinds màànden! - opnieuw gras te zien. De vogeltjes floten. De eekhoorntjes huppelden rond. De lente kriebelde.

Wat zeg ik, lente? Dat klinkt bijna te onwaardig voor wat hier de voorbije week gaande was. Zomer is een beter gepaste term. De temperaturen klommen elke dag boven de 20°C. Warmterecords werden dag na dag verbroken (lees hier). De Canadezen liepen rond in slippers en hielden elke avond BBQ feestjes in hun achtertuin. In Bank Street werd je als een Marsmannetje bekeken als je geen lek-ijsje in je handen had. En wij? Wij konden meteen gebruik maken van die ganse valies zomerkleren die we meehadden uit België!

De zomerse temperaturen doen ook de beestjes terug buiten komen. Zo krijgen we geregeld bezoek van een raccoon (wasbeer) op ons terras. Jammergenoeg komt ie enkel 's nachts en hebben we 'm nog nooit gezien. Hij laat wel altijd zijn -euhm- merktekens achter (lees: er ligt altijd stront op ons terras). De Lee's, eigenaars van het huis, hadden echter een niet-te-versmaden techniek gevonden om de raccoon de schrik op het lijf te jagen. Tijdens ons verblijf in Belgie hadden zij er niet beter op gevonden dan een slang en een krokodil op ons terras te plaatsen.

Een fake slang en een fake krokodil, weliswaar, maar toen Steven op zondagochtend door ons keukenraam keek, was hem dat niet meteen duidelijk. Hij schrok zich rot bij het zien van die gevaarlijke beesten, maar als volleerde fotograaf overwon hij snel zijn angst en greep hij meteen zijn fototoestel en sloop stilletjes weer voor het raam. Gelukkig zaten de slang en de krokodil daar nog. Steven trok de foto's van zijn leven. Klaar om op te sturen naar National Geographic. En toen, toen vond hij toch dat de beestjes wel érg lang bleven zitten ;-)

Ze zijn wel angstaanjagend hoor, de beestjes. Vooral Steven zag wit om zijn neus; ik ben niet bang van slangen en krokodillen ;-) Meneer de Wasbeer is blijkbaar ook niet bang van slangen en krokodillen, want hij komt nog elke nacht langs. Misschien heeft hij wel al vriendschap gesloten met de slang en de krokodil - je weet maar nooit wat die beesten 's nachts allemaal uitsteken...

De terugkeer op het werk was ook wel leuk, temeer om te horen dat iedereen me hier zo gemist had :-). Om m'n terugkomst te vieren had ik een grote zak Chocotoffs mee naar't werk. Zitten we tijdens de wekelijkse labmeeting dus met z'n allen rond de grote vergadertafel, met die zak chocotoffs in 't midden. Bij de start van de meeting steekt iedereen zo'n héééérlijke chocotoff in z'n mond. Na een lange, lange (eigenlijk veel té lange stilte voor een labmeeting) mompelt er uiteindelijk iemand al kwijlend "dat het toch wel érg moeilijk praten is, met zo'n chocotoff in je mond". Ziezo, nu kennen m'n Canadese collega's ook het summum van het Belgische snoepgoed. Mission accomplished ;-)

Twee weekjes België

Op vrijdag 28 maart vertrok onze vlucht vanuit Canada. Die dag was het ook Steven zijn xx-ste verjaardag (tel zijn grijze haren ;-) Hij had dat zo gewild, zijn verjaardag vieren "in de lucht". Màànden heeft hij gedroomd en gefantaseerd over al die knappe stewardessen die hem glaasjes champagne gingen brengen...

Jammer genoeg was de werkelijkheid ietsje anders dan in zijn dromen. Het werd een lange, vermoeiende vlucht zónder champagne. Ze vertrok met anderhalf uur vertraging, omdat er een valies in de buik van 't vliegtuig zat waarvan de passagier níet in 't vliegtuig zat. Gevolg: alle valiezen moesten uit de vliegtuigbuik gehaald worden tot de valies zonder passagier gevonden werd. Alsof dat nog niet genoeg was, kregen ze na al dat bagage-gesleur de deur van de vliegtuigbuik niet meer toe. Maar alles werd netjes gerepareerd en toen we eenmaal goed en wel in de lucht zaten speelden ze doodleuk de film "Apollo 13": hoe toepasselijk...

Maar eind goed, al goed: we zijn veilig en wel in Brussel geland en daar stonden mama en Martijn ons welgezind op te wachten. Steven kreeg drie kussen en een prachtige bos bloemen voor zijn verjaardag, wat hem het tekort aan knappe stewardessen en champagne al snel deed vergeten ;-)

Na een lekker ontbijt in Drongen kon ons verblijf in België écht beginnen! Het was trouwens goed te zien dat ons landje nog bestond. Want ja, een Canadese collega van me was er écht van overtuigd dat België ondertussen al gesplitst was...

Wat uiteraard nóg beter was, was het terugzien van familie en vrienden. We hadden een druk programma, maar dat hadden we er natuurlijk voor over. Het deed zo'n deugd te zien dat jullie ons evenveel gemist hebben als wij jullie :-)

Tijdens de eerste week waren we te gast bij Sarah en Marijn; en tijdens de tweede week bij Katrien en Wouter. We hebben echt genoten van jullie gastvrijheid! Bij deze nog eens bedankt enne... laat de 'Canadese' producten jullie smaken!

Omdat we ten volle wilden genieten van onze twee weken, hebben we niet zoveel foto's gemaakt. Hieronder een lijstje (met veel tekst en weinig foto's) van de dingen die we ons zéker zullen herinneren...

- De sneeuwvlaag op onze eerste zondag in Koksijde. We hadden eigenlijk wel al genoeg sneeuw gezien de laatste maanden...
- De verrassingstickets voor het optreden van Lady Linn & her Magnificent Seven.
- Het etentje in het Vietnamees Rijstkafee. Lekker én gezellig en vooral: superleuk om jullie allemaal terug te zien!
- Pintjes drinken in de Afsnis :-)
- Quizvraagjes oplossen bij Sarah en Marijn. We weten nu wat een chipolata is volgens de Van Dale, en wat jazz écht wil zeggen ;-)
- De lekkere pizza's en de vrolijke bediening bij Carlo.
- De baby's, peuters, en kleuters die groeien als kool en dolgelukkig zijn met zulke lieve mama's en papa's.
- Het verjaardagsfeest voor meter. Met de ganse familie en met véél en lekker eten :-p

- De strandwandeling aan 't zeetje in Koksijde. Window-shopping in de almaar-sjieker-wordende Zeelaan.
- De sfeer, het drinken, en het eten in De Spinnekop. Gelukkig nog niets veranderd! Wist je trouwens dat je nààst de Spinnekop ook heerlijk kunt eten? Vooral de crème brûlée is er niet te versmaden... Een adresje enkel voor insiders ;-)
- Het bezoekje aan onze buren in Gent. Ook nog niets veranderd...
- De "Pecha Kucha" avond in Brussel. Héél leuk zelf te presenteren en razend interessant om naar de andere presentaties te luisteren. De redactie van Klasse en Maks! was ook indrukwekkend... je kon er de motivatie en de begeestering gewoon vóelen...
- Een toertje lopen rond de Watersportbaan. Dàt was lang geleden! (ik voelde het de volgende dag in m'n kuiten!)
- En last but not least: een romantische avondwandeling met my magnificent Steven in de o-zo mooie stad Gent. De stad rook naar lenteavond en de lucht was zwanger van nog meer mooi weer. Een zàlige afsluiter van ons verblijf!