Muizenissen

“Ssssst!” riep Steven enkele dagen geleden. Niet dat ik veel lawaai maakte, ik zat gewoon – zoals elke avond – rustig mijn krant te lezen… Hij zette de muziek stil, en gebaarde dat zelfs krantengeritsel hem te veel was. Verbaasd vroeg ik wat er scheelde, maar aangezien mijn vraag ook decibels veroorzaakte, was ook dàt ongepast. Steven sloop stilletjes naar de keuken en wenkte me. Hij zag nogal… ongerust uit. Wat scheelde er? Mijn fantasie sloeg meteen op hol… Een inbreker in huis? Een minnaar in de kleerkast? Maar nee, Steven hoorde geritsel achter de verwarming en riep uit “een muis!”. Eerst geloofde ik hem niet, maar toen ik het geritsel zelf ook hoorde, kon ik niet anders dan hem gelijk geven: We hadden er een nieuwe huisgenoot bij, een muisje. Alhoewel… “een” muisje is misschien niet correct, meestal zijn ze met “meerdere” muisjes…

Op zich vind ik het wel leuk, een muis in huis. Het kind in mij houdt zelfs een beetje van muizen. Vera de muis, Ieniemieniemuis uit Sesamstraat, allemaal lieve diertjes, toch? Zelfs het grote idool uit mijn kindertijd, Pipi Langkous, hield thuis een muis. Maar dit allemaal ten spijt, was Steven niet gewonnen voor mijn idee de muis als huismuis te houden. Meer nog, we moesten die muis meteen te pakken krijgen! En daar kwam grof geschut aan te pas: Steven probeerde met de steel van een borstel de muis van achter de verwarming te jagen. Mijn nederige opdracht was de muis tegen te houden als ze onze living zou binnen trippelen. Gelukkig voor de muis (én voor mij ;-) had de borstel weinig effect. De muis kwam niet tevoorschijn.

Zelf wou ik feiten zien. Ik legde een lekker stukje Oud Amsterdam in de keuken. Voor in het geval het muisje vannacht honger zou krijgen… En effectief, de volgende ochtend was het stukje kaas verdwenen. Zo ging dat nog enkele dagen door, tot ons blok Oud Amsterdam bijna op was. Toen was het moment gekomen om het stukje kaas niet meer vrij voor het rapen in de keuken te leggen. In tegenstelling tot de vorige dagen, maakten we het stukje kaas nu vast in een muizenval. Zielig, ik weet het, maar Steven was niet om te praten…

Onze muis bleek vernuftiger dan we dachten: de volgende ochtend was het stukje kaas verdwenen, zonder dat er één stukje muis in de muizenval was achtergebleven. En zo ging dat enkele dagen door. Ik vond het best wel grappig, zo’n slimme muis in huis te hebben… Wie zei ook alweer dat de evolutie der soorten reeds gestopt is? Geen sprake van, de muizen van tegenwoordig hebben een hoe-eet-ik-kaas-uit-een-muizenval-zonder-gepakt-te-worden-gen. Van survival of the fittest gesproken ;-)

Op een dag belde Steven mij op het werk: Hij had zin gekregen in een müslibar en toen hij die müslibar uit zijn boekentas wilde halen… bleek de müslibar tot op de laatste kruimel (!) verdwenen te zijn. Meer nog, zelfs het papiertje waarin de müslibar zat ingepakt was grotendeels verorberd. Er was zelfs geknaagd aan de papieren in zijn boekentas… Ik kwam niet meer bij van het lachen, dat moet een feestmaal geweest zijn voor familie Muis, zei ik hem. Maar hij kon er net iets minder om lachen.

De arme muis had het moeten weten: Steven zijn müslibar opeten, dat doe je niet ongestraft! Van het müslimoment af, dreef Steven zijn jacht op de muis op. Diezelfde dag ging hij nog een extra muizenval komen, en meteen ook een doos vergif.

Tot op vandaag is de muis nog altijd niet gevangen… Ze is wel gestopt met het opeten van de hapjes die wij in de muizenval vastmaken. Maar dat kan ook te maken hebben met de verandering in menu: We schotelen haar nu gedroogde dadels en peperkoek voor, in plaats van Oud Amsterdam. De hedendaagse muis is dus niet alleen slim, maar ook nog eens kieskeurig.

Een verhaaltje dat vervolgd wordt …