Loutro - Chora Sfakion

Onze laatste wandeldag. We vertrekken in Loutro en volgen het smalle E4 pad dat een 25-tal meter boven de zee loopt. Het fraaie uitzicht over de kust en de zee is bij elke bocht anders. Op de foto hieronder kun je trouwens goed zien waarom Loutro zo'n zalige plek is. Het lieflijke visserdorpje is niet veel meer dan een aantal wit-blauwe huisjes die rond een strand zijn gebouwd. Loutro is de enige natuurlijke haven aan de zuidkust van Kreta en is enkel bereikbaar te voet of met de boot. Dat verklaart waarom het er zo relaxed en vredig is...

Uitzicht op Loutro

Another nice view...

Laurence of Arabia op wandel

Wit kerkje onderweg

We passeren een "zoetwaterstrand", Glyka Nera. Er stromen onder het wateroppervlak een aantal zoetwaterbronnen in zee, waardoor het water er opmerkelijk minder zout is dan elders. Het strandje is enkel bereikbaar met de boot, maar is toch redelijk druk bevolkt. Wij laten zowel het strand als het drijvend café links liggen en klauteren over rotsen en keien (het resultaat van een steenlawine) om terug op het wandelpad te geraken.

Al snel bereiken we Chora Sfakion, een mooi dorp dat wel getekend wordt door de dagelijkse massale toeloop van Samaria-gangers. We lunchen er in een restaurantje op de kade, waarna we de "Venetiaanse weg" nemen, die zo genoemd wordt omdat ze aangelegd zou zijn door de Venetianen. Ze is inderdaad breder dan het gemiddelde muilezelpad. Jammergenoeg hebben buldozers reeds grote stukken van dit mooie pad vernietigd. Via een zigzaggend muilezelpad dalen we de Iligaskloof in. Ik moet hier bijna terugkomen op wat ik zei over de Aradenakloof, want de Iligaskloof is gewoon nóg machtiger. Ze is ongelofelijk smal en steil; we moeten vaak op handen en voeten klauteren. We komen hier ook werkelijk níemand tegen. Wild!

Iligaskloof

Klauteren!

Bij momenten leek het alsof we de kloof nooit meer uit zouden geraken. Gelukkig geraken we er wél uit, en in het dorp Anapolis eten we ons vieruurtje. Een platgeduwde en half gesmolten snickers heeft zelden zo gesmaakt. Vanuit Anapolis rest ons niet veel meer dan dalen, dalen, en nog eens dalen. We zien ons einddoel (Loutro) ver onder ons liggen, en zijn blij wanneer we er op één van de vele terrasjes kunnen neerploffen.

Vuil, bezweet, en moe maar wél tevreden :-)

's Avonds komt de hotelbazin ons vragen of we zin hebben in een typisch Kretenzische maaltijd. Ze is al gans de dag bezig een gigantische hoeveelheid "Kakavia" (Griekse visserssoep) aan't koken voor een andere groep wandelaars en stelt ons voor om mee te eten. Dat moet je ons natuurlijk geen twee keer vragen. We krijgen eerst een groot bord vol hapjes aangeboden (dolmades, feta, tomaten, olijven, ...) en daarna de "vissoep", die eigenlijk geen soep is. Een gigantische schotel vol vis, groenten, en patatten werd vergezeld van een groot bord rijst waarover wat soep gegoten was. Het was dan de bedoeling om die stukken vis/groenten/patatten in dat bord te splashen en zo alles op te eten. Van zodra we ons bord 'soep' uithadden, werd het bijgevuld. Het is de enige keer tijdens onze Kretareis dat we ons eten niet hebben opgekregen, zo veel was het! (het dessert kon er dan wel weer bij ;-) Een meer dan geslaagde afsluiter van onze reis!